Morgunn - 01.06.1952, Qupperneq 77

MORGUNN
71
nú til frú Iversen og sagði við hana: „Ég þakka yður, að
þér hjálpuðuð mér, þegar ég hringdi til yðar um daginn;
ég var með svo viðþolslausan höfuðverk. Mér batnaði
hann, en það einkennilega bar við, að þegar þér byrjuðuð
að blása, slokknaði ljósið og kviknaði svo aftur af sjálfu
sér, þegar þér hættuð. Þegar maðurinn minn kom inn,
hafði hann orð á því, að einhver einkennileg lykt væri í
herberginu, sem helzt minnti á joðlykt. Glugginn var þó
opinn og engin meðöl voru í stofunni.” Þá hló frú Iversen
og sagði: „Ég hef aldrei heyrt neinn minnast á þetta með
ljósið, en ýmsir hafa talað um að meðalalykt slæi fyrir
imdir þessum kringumstæðum."
„Ég er víst næst,“ sagði ung og lagleg stúlka með svart
hár og falleg, brún augu. Hún lagði frú sér dúk, sem hún
hafði verið að sauma í, og gekk til frú Iversen. „Svo þér
eruð farnar að starfa,“ sagði frúin glaðlega við stúlkuna.
„Dálítið,“ sagði stúlkan og brosti til frú Iversen. Ég minnt-
ist þess, að í fyrsta skiptið, sem ég kom til frú Iversen,
veitti ég þessari stúlku athygli. Þá grét hún og var sálar-
lega illa farin. „Læknarnir vilja láta mig fá rafmagns-
„sjokk“, en ég þori það ekki,“ sagði hún þá. „Það þarf
ekki, þetta lagast bráðlega; ég hjálpa yður.“ En stúlkan
hristi þá höfuðið örvæntingarfull og hvíslaði einhverju að
frúnni. „Svona má ekki tala,“ sagði frú Iversen þá og leit
alvarlega, en góðlátlega til stúlkunnar. „Lífið brosir bráð-
lega við yður aftur, verið þér vissar, og það stóra í lífinu
er, að geta borið hverja þá byrði, sem lífið leggur á mann,
án þess að gefast upp. Og ég segi yður það fyrir víst, að
yður batnar.“ Ég þóttist vita, hverju unga stúlkan hafði
hvíslað að frúnni. Henni hafði fundizt lífið bersýnilega of
þungt til þess að geta lifað því lengur. Og það var ánægju-
legt nú, að sjá þá breytingu, sem á stúlkunni hafði orðið.
Næst komu foreldrar með litla telpu, 4% árs að aldri.
Litla stúlkan hafði fengið heilabólgu, þegar hún var 4
mánaða gömul. Hún var alveg lömuð, gat ekkert talað og
ekki var auðvelt að vita, hve mikið hún skildi eða skynj-