Morgunn - 01.06.1952, Qupperneq 83

MORGUNN
77
ég almáttug fremur en aðrir. En mér fannst svo ánægju-
legt í gær að geta hjálpað veikri skepnu. Það var kýr,
sem var með háan hita og fékkst ekki til að éta. Hitinn
lækkaði og eftir nokkra klukkutíma var hún farin að
maula heyið sitt.“ Frú Iversen hefir frá mörgu að segja
og er skemmtileg.
Nú var hringt. „Ég skal gjöra það,“ sagði frúin. „En
þegar hann kemur heim, þá má enginn minnast á það við
hann, sem skeð hefur.“ Við fengum að vita, að ungur
maður hafði verið að smíða sveinsstykki sitt, en orðið
móðgaður og reiðst, farið síðan burtu og horfið, og vissi
enginn, hvar hann var. Frú Iversen var beðin um að sjá,
hvar hann væri og senda honum hugskeyti, sem hefðu
þau áhrif á hann, að hann færi heim að nýju og lyki
verki sínu. Þess vil ég geta, að í síðasta skipti, sem ég
kom til frú Iversen, var hringt til hennar og henni tjáð,
að maðurinn væri kominn heim og búinn að ljúka sveins-
stykkinu.
Þá var næstur maður einn, sem fékk svo mikinn verk
í annan fótinn þegar hann gekk, að hann gat ekki staulazt
nema stuttan spöl í einu. Þetta var roskinn maður. Frú
Iversen horfði á hann litla stund. „Við höfum víst aldrei
sézt áður,“ sagði hún svo. „Ekki svo ég viti,“ sagði hann.
„En mér lízt svo vei á yður, að ég vona að það verði
ekki í síðasta sinni núna,“ bætti hún við. Frú Iversen
hefur oft gamanyrði á reiðum höndum og henni þá oft
svarað með einhverju hnittilegu, sem vekur hlátur, enda
er létt yfir Dönum, og ekki þarf mikið til þess að vekja
hjá þeim hlátur. — Frúin fór að strjúka fótinn. „Vitið
þér um orsökina að þessum verk?“ Maðurinn kvað nei við
því. „Munið þér ekki eftir því að hafa meitt yður, þegar
þér voruð búnir að vera sex ár í hjónabandi?" Maðurinn
hugsaði sig um, en mælti svo: „Það, sem þér segið, minnir
mig óneitanlega á atvik, sem þá kom fyrir mig. Ég datt
þá á reiðhjóli í mikilli brekku og gekk illa að jafna mig
eftir það áfall.“ „Ég get náttúrlega ekki gjört yður eins