Morgunn - 01.12.1962, Blaðsíða 50

136
MORGUNN
flesta, að minni frá fyrri jarðvistum afmáist. Vér getum
ekki einu sinni munað ýkja margt frá fyrstu æfiárum
vorum. Eigi að síður leggja sálfræðingar áherzlu á gildi
þeirra ára. Þau væru einskis virði, ef önnur persóna
upplifði þau, en með því að bera fyrir oss ákvörðuðu
þau viðbrögð vor til lífsins, þau ákvarða og, of eindregið
að því sumir telja, hið persónulega mót alls lífs vors.
Ávextir reynslunnar eru ekki undir því komnir að muna
eftir einstökum atvikum. Þökkum Guði fyrir að oss er
og mun verða mögulegt að gleyma óþægilegum atburð-
um.
Ef ég hefi verið vesæl manntegund í fyiri jarðvist,
sem ég hlýt að hafa verið, ef þetta líf er framför frá
hinu fyrra, þá er ég ánægður að þurfa ekki að muna
eftir því, jafnvel þó ég líði fyi’ir afleiðingamar af röng-
um athöfnum, sem ég framdi þá.
II) önnur mótbára virðist ekki fremur hafa stoð. Hún
er þessi: „en ég treysti á að hitta ástvini mína aftur eft-
ir dauðann". — Og setjum sem svo, ritar einn vinur
minn, að ástvinur minn sé farinn aftur til jarðarinnar
til þess að verða ítalskur „lírukassa-leikari“ og ég verði
því af ánægju endurfundanna. Vinur minn, sem talar
af meiri alvöru, skrifar: „Lofaði Kristur ekki að verða
í Paradís með ræningjanum á einum og sama degi?"
Hugsum oss að ræninginn endurholdgaðist í öðrum lík-
ama“.
Vissulega sagði Kristur þessi orð, sem eru meðal
þeirra dýrmætustu í heiminum. Frá mér taka þau
allan ótta um að ég hitti ekki ástvini mína aftur. En
enginn þeirra, sem um fræði endurholdgunar fjalla,
heldur því fram að hún eigi sér stað þegar eftir jarðlíf-
íð. Margt þarf að nema á ólíkum tilverusviðum. Samt
er hugsanlegt, að hundrað ár eða svo samkvæmt jarð-
nesku tímatali líði unz sálin finnur þá einu leið til fram-
fara, þeirra framfara, sem hana hungrar stöðugt í, í
vaxandi mæli, að fara eins og ég nefndi það áður „og