Morgunn - 01.12.1962, Qupperneq 47

MORGUNN
133
ward Carrington að nafni, segir frá manni, er heim-
sótti kastala, sem hann liafði hvorki lesið um né séð áð-
ur. Staðnæmdist hann utan við múrsteinshlaðinn kastala-
vegginn og mælti: „Hér voru dyr“. Ummerki slíkra dyra
voru engin sjáanleg og enginn nærstaddra tók undir
þessi ummæli. En fyrirspurn, sem síðar var gerð, leiddi
í ljós, að einu sinni höfðu dyr verið þarna, en fyrir
mörgum árum hafði verið hlaðið upp í þær. Margar sög-
ur eru til þessari líkar, og benda þær til endurholdgunar
sem hugsanlegrar skýringar.
III) Jafnframt slíkri reynslu getum vér sett þá, er
hér segir frá. — Hr. Battista höfuðsmaður og kona hans
sem búsett voru á Ítalíu, áttu litla dóttur, sem fædd var f
Róm og þau nefndu Blanche. Hjónin réðu til sín frönsku
mælandi barnfóstru frá Sviss, sem hét Marie. Barnfóstr-
an kenndi litlu telpunni að syngja franskt vögguljóð.
Varð Blanche brátt mjög heilluð af Ijóðinu, og var það
oftlega sungið fyrir hana. En svo sorglega fór, að
Blanche dó og hvarf Marie aftur heim til Sviss. Battista
höfuðsmaður skrifar: „Vögguljóðið, sem aðeins hefði
vakið sárar endurminningar um missi bamsins okkar,
hljóðnaði nú með öllu á heimilinu og hurfu því allai
endurminningamar um það úr hugum okkar“.
Þremur árum eftir lát Blanche varð móðir hennar frú
Battista aftur barnshafandi og á fimmta mánuði með-
göngutímans dreymdi hana undraverðan vöku-draum.
Fullyrðir hún sig hafa verið glaðvakandi þegar Blanche
birtist henni og sagði með gamalkunna barnsrómnum
sínum. „Mamma, ég er að koma aftur“ Síðan hvarf sýn
in. Battista höfuðsmaður var vantrúaður, en þegar barn
hans fæddist í febrúar 1906 féllst hann á, að láta það
heita í höfuðið á Blanche, enda lílctist bam þetta henm
svo sem frekast mátti vera.
Níu árum eftir lát Blanche hinnar fyrri, eða þegar hin
síðari var sex ára gömul, gerðist einstæður atburður.
Eg mun nota Battista eigin orð. „Þama sem ég sat á-