Morgunn - 01.12.1962, Blaðsíða 59

MORGUNN
145
sorgar. Nokkrum dögum síðar lá frú A. í rúmi sínu I
hálfbjörtu herbergi. Þá sá hún allt einu viníkonu sína
sitja í hægindastóli með klút um höfuðið. Þennan klút
hafði frú A. áldrei séð vinkonu sína nota. En dóttir
hennar kvaðst hafa látið hann um höfuð móður sinnat
eftir að móÖirin var látin, um leið og hún var kistulögð.
Tveir vimr bundust um það fastmælum, að sá sem
fyrr dæi,. skyldi gera hinum aðvart. ,,Ef mér reynist ó-
mögulegt að láta þig vita af mér með öðru móti, skal
ég kitla þig undir ilina“, sagði annar vinanna. Svo liðu
nokkur ár og þá var það, að annar vinanna lá í rúmi
sínu við hlið konu sinnar. Allt í einu segir konan:
„Vertu ekki að kitla mig undir ilina“. Maðurinn sór fyr-
ir það, en konan hélt áfram að kvarta um þetta. Þau
kveyktu ljós til að lýsa eftir skorkvikindi, sem hér væri
að verki, en árangurslaust. Ekki höfðu þau slökkt ljósið
fyrr en konan segir: „Nei, sjáðu þama við fótagaflinn
er einhver!“ Maðurinn sá ekkert, en konan hélt áfram:
„Það stendur þarna hávaxinn ungur maður með hjálm
á höfði og hlær . . . Ó, veslingurinn, hann er með ægi-
legt sár á höfðinu og annað kné hans er gersamlega skot-
ið í sundur. Hann heilsar og sýnist vera ánægður. Nú
er hann horfinn".
Síðar kom í ljós, að á þessari stundu hafði vinurinn
fallið í orustu í Abessiníu. Hann hafði fengið skot í
brjóstið og annað í kné.
Þetta er dæmi þess, áð svo sýnist stundum, sem ein-
hver þriðji aðili geti tekið við fjarhrifaskeyti, sem sá
er skeytið var ætlað getur ekki tekið á móti því, eða nær
því ekki úr undirvitund sinni upp ,í dagvitundina. Hér
tók konan við fjarhrifum, sem manni hennar voru ætluð
En var þetta raunverulega fjarhrif frá hinum deyj-
andi manni á dánarstund hans? Það virðist óhugsandi,
að dauðsærður maður geti sent frá sér telepatíska mynd
af sjálfum sér brosandi. En minnist þó dæmis, er ég
hefi þegar nefnt, þess, að dauðsjúkur maður getur „far-
10