Morgunn - 01.12.1962, Blaðsíða 70

156
MORGUNN
Ég er sannfærður um, að þessa játningu get ég gert
án þess að svíkja þá sannleikskröfu vitsmunanna, sem
er skilyrði fyrir þroskun hugarfarsins.
Þær hugsjónir tvær, sem voru ráðandi í bemskuheimi
mínum, fann ég nú aftur í fullkomnu innbyrðis sam-
ræmi. Og ég fann að þær svöruðu þeim kröfum, sem
heimurinn gerir til okkar í dag. Þetta lærði ég af sið-
fræði Alberts Schweitzers. En samkvæmt henni er sið-
fræði þjónustunnar borin uppi af þeirri grundvallaraf-
stöðu mannanna, sem guðspjöllin boða.
1 ritum hinna miklu dulsinna miðaldanna fann ég
skýringu á því, hvernig unnt er að lifa lífi sínu í virkri
þjónustu við samfélagið og í fullu sarnræmi við sjálfan
sig sem meðlim andlegs bræðrafélags. Þessir miðalda-
menn — dulsinnarnir — höfðu lært að finna sjálfa sig
með því að týna sjálfum sér. Á vegum hugleiðingarinn-
ar og í „einingu andans“ hafði þeim lærzt að gjalda
jálcvæði við sérhverri þeirri kröfu, sem þarfir náungans
gerðu til þeirra, og þeim hafði lærzt að gjalda jákvæði
við hverju því, sem lífsskoðun þeirra krafðist af þeim.
Kærleikur er misskilið og misnotað orð. Þessum mönn-
um var kærleikurinn einfaldlega kraftur, sem þeir fundu
gagntaka sig, þegar þeir lifðu þannig að þeir gátu full-
komlega gleymt sjálfum sér. Og þessi kærleikur birtist
í því að þeir uppfyltu skilyrðislaust það, sem þeir töldu
skyldu sína, og hann birtist í einlægn, jákvæðri afstöðu
þeirra til lífsins, hvað sem lífið annars færði þeim af
erfiði, þjáningu eða sælu.
Ég veit að hvort sem er um innra líf okkar eða starfs-
lífið út á við, eru þessi lögmál í fyllsta gildi enn 1 dag.
I hinni miklu byggingu Sameinuðu þjóðanna er eitt
herbergið helgað hljóðum hugleiðingum, meditation. Þeg-
ar það var vígt, fórust Dag Hammarskjöld orð á þessa
leið: