Morgunn - 01.12.1962, Blaðsíða 57

M 0 R G U N N
143
tilraunum. Hið sama má sjálfsagt segja um fjarhrif á
dánarstundinni, þegar oft er jafnframt staðhæft, að
hinn deyjandi birtist öðrum mönnum“.
Hér sýnist eins og nokkur vafi sé á birtingum látinna
og þó er gefið ,í skyn, að þetta fyrirbrigði gerist svo oft,
að undrun veki jafnvel kaldri skynsemi vísindanna. En
ef þetta getur gerzt á andlátsaugnablikinu, hversvegna
ætti það þá ekki einnig að geta gerzt, meðan menn eru
ennþá lífs? Frá sjónarmiði efnishyggjumanna ætti það
að vera eðlilegra, því að þá er líkaminn enn í fullu fjöri.
Já, en ef þetta er ekki aðeins fjarhrif, þá kann það
að hafa verið skyggnisýn — clairvoyance — sem ekki
þarf að hafa nokkuð með framliðna menn að gera, því
að konan, sem sá æskuvinkonu sína var hraust og heil-
brigð, — munu margir segja.
Sjáum,, hvað sami höf. segir í alfræðiorðabókinni um
skyggni — dairvoyance: „Nákvæmar rannsóknir sýna,
að skyggnin er ekki hæfileiki til réttra upplýsinga eða
spásagna, en auðvelt er að skýra það, sem skyggnin er
sögð að segja rétt til um, sem aukið minni mannsins í
vissu ástandi hans, eða tilviljanir, þegar samræmi sýn-
ist vera milli sýninnar og hins raunverulega atburðar,
sem þó er í rauninni ekki til“.
Það er sannarlega slæmt, að skyggnin skuli eltki vera
raunveruleg. Því að þá hlýtur eitthvað mikið að vera að-
gæzluvert við stærðfræðina, sem menn treysta þó á sem
óskeikula véfrétt. En nú skulum við geyma ályktanir og
taka dæmi.
14 ára gamall drengur, René Kraemer, birtist 12. júní
1896 frænku sinni, sem bjó í Rómaborg, og sagði við
hana: „Ég er dáinn“. En hann var þá alls ekki dáinn.
heldur lá í djúpum svefni og dó ekki fyrr en 8 klukku-
stundum síðar. Sýninni getur stundum fylgt það, að mað-
ur heyri hljóð.
Kona, sem oft hafði orðið fyrir sálrænni reynslu, þótt-
ist finna á sér, að eitthvað vildi birtast sér. En hún var