19. júní - 19.06.1989, Síða 13

hafa mismikinn tíma til að búa konurnar/
hjónin undir það sem bíður þeirra erlendis.
f>að þarf ekki síður að undirbúa makann
undir hans hlutverk á meðan á meðferðinni
stendur. Hann þarf að sjálfsögðu að skila
sínu sæði, en meðferðin sem slík er að öðru
leyti hjá konunni. Það er því mjög mikilvægt
að hann standi sig vel í stuðningshlutverkinu
og sé eins og klettur við hlið hennar. En því
miður hefur það gerst að þeir hafi ekki skilið
hlutverk sitt og það tel ég að megi fyrst og
fremst rekja til ófullnægjandi undirbúnings
fyrir meðferðina.
Reynslan skilar sér illa
Hefur þú orðið vör við að konur ættu
erfitt með að gera upp við sig hvort þær ættu
að taka þann kost að prófa glasafrjóvgunar-
leiðina? Er þetta erfitt val fyrir konur?
Ég held að þó ákvörðunin kunni að virð-
ast stór þá séu þær konur, sem stendur hún
til boða, búnar að ganga í gegnum svo margt
að ákvörðunin um að prófa þennan mögu-
leika sé auðveld fyrir flestar. En auðvitað
ekki allar. Sumar eru alfarið á móti þessu og
finnst að þetta sé óeðlileg leið til að eignast
börn og farið sé út fyrir alla siðferðisramma.
En fyrsta hugsunin sem leitar á konur sem
íhuga þennan möguleika er að þær verði að
finna einhverja aðra konu sem hefur reynt
þetta, svo þær geti komist að því hvað það er Ljósmynd: Rut Hallgrímsdóttir
í raun sem þær eru að fara út í.
Stuðningur er mjög mikilvægur en það eru
alls ekki allar sem eru svo heppnar að hafa
upp á öðrum konum sem geta miðlað
reynslu sinni eða öðrum sem eru færir um að
veita nauðsynlegan stuðning. Þótt sá hópur
sem farið hefur í svona meðferð sé nokkuð
stór, þá skilar reynslan sér illa til annarra því
alla stýringu vantar og samhæfingu hvað
þessi mál varðar. Það er ákveðinn galli að
hvergi er unnið að upplýsingastreymi handa
konum/hjónum né á milli þeirra.
Það er líka nauðsynlegt að mínu mati að
hafa einhverja miðstöð, einhverja fasta aðila
sem halda saman upplýsingum um fjölda
kvenna sem fara út, um árangur og annað
sem að gagni gæti komið síðar. Að ekki sé
nú talað um upplýsingar til hjónanna um
aðgerðina og allt sem henni fylgir. Eins gæti
svona miðstöð séð um nauðsynlegustu þætti
gagnvart konunum þegar þær koma heim,
því oftast, ef ekki alltaf núorðið, þurfa þær
að fara í blóðprufur svo og áframhaldandi
sprautur og lyfjagjöf vegna sjálfrar meðferð-
arinnar. Núna er þetta þannig að flestar
konur reyna að finna hjúkrunarfræðing til
þess að sprauta sig — allt háð velvilja og
stuðningi við viðkomandi konu.
Ég á þá ósk heitasta fyrir hönd þessara
kvenna að gott skipulag komist á þessi mál.
13