19. júní - 19.06.1989, Síða 60

SMÁSAGA EFTIR
KRISTÍNU STEINSDÓTTUR
HAUSTSTEMMNINC
Kristín Steinsdóttir, rithöfundur
— „Ég skil bara ekkert í þessu!“
Sigþrúður sat á stól í miðjum salnum
og starði ráðvillt í kringum sig. Loft-
ið var þungt og mollulegt. Á veggj-
unum var fullt af málverkum, sem
héngu í röðum. Sum voru stór, önnur
smá, þau voru gul, rauð, græn ogblá,
sum hálfgerður óskapnaður fannst
Sigþrúði. Eins og myndin af hross-
inu, sem hún hafði verið að skoða
áðan. Mikið hlutu blessaðar skepn-
urnar að hafa breyst, ef þetta átti að
vera hross. Það var skær fjólublátt
með grænt fax og allt í kring var ein-
hver annarleg rauð birta.
— „Ég skil bara ekkert í, hvernig
allt er að verða!“ Sigþrúður var kona
lágvaxin og farin heilmikið að grána.
Hún hafði farið í betri kápuna og sett
silkiklútinn um hálsinn. Hún vildi
ekki verða dóttur sinni til skammar,
Pálínu sem var svo væn og vildi alltaf
taka hana með á sunnudögum.
Eiginlega hafði Sigþrúður ætlað
að gera allt annað en fara á
málverkasýningu í dag. Hún
var nýlega flutt inn í sambýli aldraðra
í Sólsetri. Þar hafði hún tvö lítil her-
bergi út af fyrir sig og eldunarað-
stöðu. Hún hafði tekið með sér mun-
ina sína, þegar hún flutti inn. f Sól-
setri kunni hún vel við sig. Hún hafði
meira að segja eignast kunningja-
konu sem bjó í næstu dyrum. Það var
með henni sem Sigþrúður hafði ætl-
að að drekka kaffi í dag, þegar Pálína
kom og dreif hana á málverkasýning-
una.
— „Ég er bara svo aldeilis hissa!“
Sigþrúður horfði á par, sem stóð
og hélt hvort utan um annað. Ósköp
voru þau tötraleg. Það var engu lík-
ara en konan hefði farið í hverja flík-
ina utan yfir aðra. Fyrst komu buxur,
þá kjóll, síðan mussa, sem hékk nið-
urundan miklum opnum pelsjakka,
sem hún var í ystum fata. I eyrunum
hafði hún alls kyns glingur. Um háls-
inn var fjólubláum prjónatrefli vafið
mörgum sinnum og samt náði hann
niður undir gólf báðum megin.
Skórnir voru þénlegir, sýndist henni.
Þetta voru dönsk stígvél, reimuð.
Sjálf hafði hún átt svona stígvél end-
ur fyrir löngu.
— „Ja, hvert skyldu þau hafa lent.
. .?“
Sigþrúður var komin með höfuð-
verk af svækjunni og hún var
skraufþurr í hálsinum. Bara að Pál-
ína færi nú að koma. Það hefði verið
einhver munur að drekka kaffi með
Svanhvíti og hugsanlega taka í spil á
eftir. Eiginlega hafði Sigþrúði aldrei
þótt neitt gaman að fara á málverka-
sýningar. Þó voru þær af tvennu illu
skárri en tónleikar.
Pálína fór mikið á tónleika og tók
Sigþrúði stundum með. Það kom
fyrir að þeir spiluðu eða syngju fal-
lega. En oftast fannst henni eins og
verið væri að pína ótal ketti og svo
dundi hávaðinn yfir með reglulegu
millibili uns allt skalf og nötraði. Síð-
an fóru þeir aftur að pína ketti.
Verst var þessi svokallaða nútíma-
tónlist. Sigþrúður reyndi eftir mætti
UktlM&á iaiáLALLiJjA
60