Frjáls verslun - 01.03.2003, Blaðsíða 58

LUNDUNAPISTILL SIGRÚNAR
Og hvað gerði blaðið þá? Setti
saman pistil með völdum hlutum
af segulbandsupptökum samtal-
anna og birti á forsíðunni undir
stórri mynd af Green.
Um annan fréttastjóra viðskipta-
blaðs Guardian, Paul Murphy,
sagði Green að hann væri ekki
læs á ensku. „Taktu eftir, hann
er „f.. “ íri.“
Þrátt fyrir að vera alþekkt mein-
horn hefur Green verið í býsna
miklu uppáhaldi fjölmiðla. Við-
brögð Guardian vegna kjaft-
háttar hans eru merki um að
gengið á Green fari fallandi.
Á hann að fá sér fjölmiðlafulltrúa? Á
okkar timum, þegar aumasta sjónvarps-
þula er með eigin ijölmiðlafulltrúa,
undrar það kannski einhvern að millj-
arðamæringurinn skuli ekki hafa fengið
sér einn slíkan. Ástæðan er að honum
fellur ekki að borga ráðgjöfum og hefur
iðulega farið niðrandi orðum um þann
geira. Hvort hann skiptir nú um skoðun
er óvíst, en hann ku alla vega hafa
hringt til frægs fjölmiðlafulltrúa hér og
fengið hans ráð. Flestir ráðgjafar myndu
ráðleggja snöggar afsakanir, svo málið
haldi ekki áfram að gerjast
Tækifærið var líka notað til að riija
upp ýmis gullkorn, sem áður hafa
flogið af vörum Greens. Fjármálarýnir í
City, sem Green grunaði um að tala illa
um sig, iræddi hann á að hann ætti
stóra kylfu, sem hann hikaði ekki við að
nota. Og einhvern tíma, þegar blaða-
maður skrifaði eitthvað sem Green lík-
aði ekki, sagðist hann hafa rifið grein-
ina úr blaðinu og sett undir rassinn á
kettinum sinum, þar sem hún ætti
heima.
„Taktu eftir, hann er „f...“ íri.“
Annað samtal var eftírfarandi:
Green: „Er þetta eitthvert bingó
eða Guardian? Á ég að segja þér svo-
lítið? Veistu hvað er það versta? Ef
lögin í þessu landi væru eins og í
Ameríku, ekki satt? Mikið vildi ég að
þið prentuðuð þetta því þá gæti ég
látið loka ykkur, bundið enda á vesal-
dóm ykkar. Eg hef aldrei lesið annað
eins rugl (bollocks) á ævi minni. Eg
sendi lögfræðingunum mínum þetta,
því þetta er hlægilegt."
Guardian: ,Að hvaða leyti?“
Green: „Þið vitið ekki hvað
þið eruð að lesa. Og það veit þessi Ian
Griffith heldur ekki. M skalt bara
,T-“ reka hann. M hefur ekki vit
á þessu. Á ég að taka þig í kennslu-
stund? Farðu upp í bílinn þinn og
komdu á ,ý...“ skrifstofuna mína... Þið
eruð ekki læs þið þarna. Þið ættuð
ekki að fá að skrifa í „f...“ blöðin.“
Um annan fréttastjóra viðskipta-
blaðs Guardian, Paul Murphy, sagði
Green að hann væri ekki læs á ensku.
„Taktu eftír, hann er „f...“ Iri.“
Viðbrögðin voru ekkert smáræði. Fyiir utan að verða almennt
umtalsefni, langt út lýrir viðskiptaheiminn og lesendur við-
skiptasíðanna, streymdu lesendabréfin inn til Guardian. Einn
lesandi bentí á að maður þyrfti greinilega ekki að kunna sig til
að verða milljarðamæringur. Móðgunin um Irann - sem eins og
blaðið benti á er reyndar ekki Iri, heldur þvottekta Eng-
lendingur - varð til þess að tjöldi Ira hafði samband við Guardian
og lýsti því yfir að héðan í frá myndu þeir aldrei kaupa neitt frá
iýrirtækjum í eigu Greens.
Green bað ira afsökunar Hvort það voru þessar hótanir,
sem urðu til þess að Green bað Ira afsökunar, skal ósagt látið.
Green bað hins vegar Guardian og blaðamenn þar engrar
afsökunar. Afsökun til Iranna fylgdi ábending um að auðvitað
hefði hann ekki meint þetta þannig, ekkert illa og hann ætti
marga góða írska vini. Guardian birti líka lista yfir fræga írska
rithöfunda til að minna Green á nokkra læsa og orðsnjalla Ira,
sem hann hefði kannski gleymt. Höfunda eins og James
Joyce, Samuel Beckett, Oscar Wilde og George Bernhard
Shaw, þó blaðið velti fyrir sér hvort þeir væru kannski ögn of
háfleygir fyrir Green.
Spurningin sem ómaði eftir þessa uppákomu var hvort þetta
hefði áhrif á umsvif Greens. I Observer var því haldið fram að
Green hefði hrokkið illilega við að lesa, Jorsíðuviðtalið" í Guar-
dian. Hann hefði því hringt um alla borg daginn sem það birtist
til að spyrja menn ráða og eins hvort þetta væri slæmt.
Ekkert sunnudagaskólamálfar í tjoi-
miðlum ypptu ýmsir öxlum og sögðu
að allir sem þekktu Green vissu að hann brúkaði ekkert sunnu-
dagaskólamálfar. Aðrir sögðu að þetta sýndi að þolinmæðin
með Green væri á þrotum. Þrátt iýrir að vera alþekkt meinhorn
hefði Green verið í býsna miklu uppáhaldi tjölmiðla. Viðbrögð
Guardians væru merki um að gengið á Green færi fallandi.
Til skaða eða ekki? Málið kemur upp á slæmum tíma lýrir
Green vegna glimunnar um Safeway. Maður kemst kannski ekki
áfram í viðskiptaheiminum á manngæskunni einni saman, en hér
er alla vega kurteisi í háum metum. Þegar til lengdar lætur kann
kjafthátturinn í Green að draga úr löngun manna til að hafa eitt-
hvað saman við hann að sælda, þó auðæfi hans kunni reyndar að
hjálpa upp á sakirnar. Eins og hann hamraði á við Guardian þá er
hann með fínt fólk í stjórninni hjá sér, en það hefur ekki spurst út
hvernig viðtalið lagðist í stjórnarmennina, sem Green veifaði.
„Á meiri penintja en vil“ Það má vera að Green sé nokk sama
hvað sé sagt um hann og þyki það jafnvel ögn fýndið að menn
vitni í kjafthátt hans. En það er til nóg af fólki í viðskiptaheim-
inum hér sem mundi aldrei taka sér svona orð í munn og sem
þykir ekkert þægilegt að vera nálægt þeim sem gera það.
Eins og Bell, lávarður og framkvæmdastjóri almannatengsla-
lýrirtækisins Chime Communications, sagði aðspurður um
Green, þá bætir þessi uppákoma ekki iýrir honum, þó að hún
eyðileggi kannski ekki heldur fyrir honum. „Eg held reyndar að
hann eigi meiri peninga en vit,“ sagði lávarðurinn og ráðlagði
Green að hafa betri stjórn á skapi sínu. [ffl
58