Frjáls verslun - 01.11.2004, Side 113

Danir eru ánægðir ef 150.000
manns koma að sjá þarlenda
kvikmynd. Það er um 3% af
þjóðinni.Við erum ekki ánægð
að fá 8% þjóðarinnar á íslenskar
kvikmyndir eða 20.000 manns, sem
er lágmarkstala að margra mati.
Kvikmyndagerð hér á landi er í mildlli uppsveiflu og hefur
verið um skeið. Við eigum gott fegfólk sem hefur byggt upp
gott orðspor,“ segir Laufey Guðjónsdóttir forstöðumaður
Kvikmyndamiðstöðvar íslands.
Kvikmyndamiðstöð Islands sér um úthlutun styrkja til leikinna
kvikmynda og sjónvarpsefhis og stutt- og heimildamynda úr Kvik-
myndasjóði og fylgii' einnig verkum úr hlaði með því að aðstoða
framleiðendur við að kynna verkefni sem styrkt hafa verið af Kvik-
myndamiðstöðinni á kvikmyndahátíðum erlendis.
„Umhverfið er orðið mun alþjóðlegra en áður var og erlent Ijár-
magn verður stærri og stærri hluti af framleiðslunni. Ef við tökum
sem dæmi Bjólfskviðu, sem verið er að gera um þessar mundir
og var tekin upp hér á landi, þá er hlutur Islands ekki stór í pró-
sentum hvað varðar flármagn, en það munar um okkar hlut
Hvað varðar aðsókn hér heima á íslenskar kvikmyndir þá er
það stórt vandamál framleiðenda að markaðurinn stækkar ekki.
Við erum ekki fleiri og engin talar íslensku fyrir utan okkur. Vissu-
Auldliny heimildakvikmynda Hin mikla gróska í íslenskri kvik-
myndagerð sést kannski best á þeim flölda umsókna um styrki
sem berast til Kvikmyndamiðstöðvar Islands: „Það er alltaf sárt
að geta ekki styrkt góð verkefni. Mörg góð og gild verkefni verða
oft að engu vegna vöntunar á tjármagni. Við höfum aðeins það
fjármagn sem okkur er úthlutað árlega og við getum ekki styrkt
nema þijár til tjórar leiknar kvikmyndir á ári. Að vísu hefur staf-
ræna tæknin gert það að verkum að hægt er
að gera myndir á ódýrari hátt en áður og segja
má að þessi tækni hafi að nokkm breytt þvi
utnhverfi sem kvikmyndagerðarmenn búa í.
Hvað varðar aukið fjármagn til okkar þá er útlit
fyrir að engin breyting verði á næsta ári, en ég
hef trú á því að einhver aukning komi 2006,
a.m.k. verði tekið tillit til verðlagsbreytinga."
Nú hefur gerð heimildakvikmynda aukist
mikið, meiri peningar eru veittir til þeirra en
áðun „Við höfum ekki farið varhluta af þeirri bylgju heimildarkvik-
mynda sem nú gengur yfir. í dag er starfræktur sérstakur sjóður
hjá okkur fyrir stuttmyndir og heimildamyndir og umsóknum í
hann hefur ijölgað mikið. Segja má að gerð heimildakvikmynda
sé helsti vaxtarbroddurinn í dag.“
Hvemig getum við svo aukið áhuga almennings á íslenskum
kvikmyndum. „I Danmörku er það pólitísk ákvörðun að gera 20
til 25 kvikmyndir á ári og tilgangurinn er að aldrei líði sá dagur
að ekki sé að minnsta kosti verið að sýna eina danska kvikmynd
í bíóum. Þannig telja Danir að hægt sé að halda almenningi við
efnið. Ef á að auka áhuga íslendinga á eigin kvikmyndum þá
höfum við stærðarinnar vegna ekki sömu möguleika en verðum
að byggja upp samspil og samfellu við til dæmis sjónvarpsstöðvar
þannig að meira og jafnara framboð og framleiðsla verði á leiknu
íslensku efhi. Að íslensk leikin verk séu alltaf í umræðunni í þjóð-
félaginu. Þannig myndi áhugi almennings aukast og til yrði sterk
kvikmyndahefð sem skiptir miklu máli.“IH
lega erum við með heimsmet í aðsókn í kvikmyndahús á hvem
íbúa. En þegar á heildina er litið þá er aldurssvið þeirra sem tara
í bíó mjög þröngt og ég hef það stundum á tilfinningunni að það
sé eitthvað meira en kvikmyndin sem dregur þennan aldurshóp
í bíó. Það að aldurshópurinn sem fer á bíó er þröngur gerir þeim
sem framleiða íslenskar kvikmyndir enn erfiðar fyrir.
Ef við lítum á t.d. Danmörk þá em þeir ánægðir ef 150.000
manns koma að sjá þarlenda kvikmynd. Þetta er eitthvað um
3% af þjóðinni.Víð emm ekki ánægð að fá 8% þjóðarinnar á
íslenskar kvikmyndir eða 20.000 manns, sem er lágmarkstala
að marga mati en er um leið nálægt meðaltali. Fjuir framleið-
andann er áhyggjuefni ef ekki koma fleiri á myndina þar sem
flárfestingin er mikil.“
Laufey er spurð hvort ekki tapist íslensk sérkenni með meiri
alþjóðlegri samvinnu: „Ég er ekki viss um það. Við höfum hingað
til yfirleitt verið háð erlendu flármagni og þó að um sé að ræða
kvikmyndir sem að mestu höfða til íslendinga, þá er kannski inn-
lenda fjármagnið í þeim aðeins 25%. Ég get vel ímyndað mér að
þannig getum við haldið áfi-am að gera íslenskar kvikmyndir fyrir
Islendinga án þess að missa sérkenni okkar.“
113