Saga - 1954, Qupperneq 42

36
hefur líka talið sér þarflegt til sálubóta að
leggja á sig það erfiði og taka á sig þá áhættu,
sem slíkri för var samfara. Ráða má það af
nafnaskránni frá Reichenau, sem áður var get-
ið, að nokkur strjálingur karla og kvenna hafi
héðan gengið suður. Af þeim 39 nöfnum, ís-
lenzkra manna, sem skráin geymir, sýnast 10,
eða sem næst fjórði hluti, vera nöfn kvenna, og
sýnist þar af mega ráða, að suðurgöngukonur
hafi verið miklu færri en karlar, enda er við
því að búast. Sagnir hafa auðvitað einungis
geymzt af þeim suðurförum, sem, eins og fyrr
segir, annars eru af einhverjum ástæðum kunn-
ir menn eða af því að eitthvað sögulegt gerðist
í sambandi við förina. Flestir hinna hafa
gleymzt, hvort sem þeir komu aftur eða ekki.
Áður er Auðar Vésteinsdóttur og kristniboð-
anna Stefnis Þorgilssonar og Þorvalds Koð-
ranssonar getið, svo og Sighvats skálds Þórðar-
sonar og Bersa skálds Skáld-Torfusonar, sem
sagður er hafa farið með Sighvati (Flateyjar-
bók, Rvík 1945, II. 486). Auk þessara manna er
nokkurra suðurgöngumanna getið frá 11. öld,
sem skipa má í þenna flokk. Þar til má fyrst
nefna Guðríði Þorbjarnardóttur, konu Þorfinns
karlsefnis. I Grænlendingasögu (íslendingasög-
ur I. 390) er hún sögð hafa farið utan og geng-
ið suður. Ætti þetta að hafa gerzt 1020—1030.
Sögð er hún hafa aftur komið heim til bús
Snorra sonar síns og gerzt síðan nunna og ein-
setukona, meðan hún lifði. Sögn um suðurgöngu
Guðríðar mátti vel hafa geymzt meðal niðja
hennar, og mun því naumast vera ástæða til
þess að rengja frásögn þessa.
Um 1045 er Þorsteinn Síðu-Hallsson sagður