Saga - 1954, Qupperneq 61

55
Ingibjörg sögð prestsdóttir af Vesturlandi, og
allar eru sagnirnar þar ruglingslegar, þó að
tæplega séu þær eins illkvittnislegar og hjá
Sigfúsi Sigfússyni. Þó er hún þar talin völd að
dauða tengdasonar síns og kemur sú sögn líka
fram hjá Magnúsi Bjarnasyni og Einari Guð-
mundssyni. Þetta bendir til þess, að sú sögnin
hafi verið algengust og ef til vill sú, sem al-
menningur hefur helzt trúað.
Madömu Ingibjörgu hefur sjálfri verið ljóst
það fjölkynngisorð, sem á henni lá, og hefur
hún haft mikla raun af því. Þess vegna leitast
hún við að hreinsa sig af þessum andstyggilega
áburði. í Alþingisbókum íslands árið 1687
nr. IX stendur ritað:
„Um frelsiseið Ingibjargar Jónsdóttur úr
Múlaþingi.
Var upp lesin erleg kynning þeirrar frómu
og guðhræddu dandikvinnu Ingibjargar Jóns-
dóttur, sem henni hefur verið af mörgum góð-
um manni, bæði norðan og austan lands, út
gefin um hennar erlegt framferði. Og eftir því
að trúanlega er undirréttað af valdsmanninum
Bessa Guðmundssyni, að hér nefnd kvinna beri
þunga angursemi, sökum þess henni hafi ei
leyft verið að ná frelsiseiði mót því galdra-
ryktis hneykslunaraðkasti, er hún þykist merkt
hafa (viðvíkjandi fjölkynngisrykti) þar fyrir,
svo sem ráða má af hennar vitnisburða inntaki,
að stór nauðsyn til dragi, samþykkja lögþingis-
menn, að vel nefndur sýslumaður Bessi Guð-
mundsson henni frelsiseiðsins unni, svo sem
hann með góðra manna ráði og nauðsynlegu
fortaki fyrirsetjandi verður“.
Lítill vafi getur leikið á því, að hér sé um