Saga - 1954, Qupperneq 70

64
ur þær, sem legorð frömdu, en ekki vildu segja
til faðernis barna sinna, þrátt fyrir rækilegar
prófanir, skyldi flytja til Kaupmannahafnar,
svo að þær skyldu þola þar verðskuldaða refs-
ingu fyrir þrjózku sína. Var bréf þetta birt á
alþingi árið 1626.1) Ástæður til þessarar skip-
unar eru taldar þær í upphafi bréfsins, að mikil
vanskikkun sé á íslandi, með því að legorðs-
sekar konur vilji ekki lýsa föður að börnum
sínum, ef til vill af því, að þau séu getin í mein-
um. Og með því að saurlífi egni guð til
reiði, þá verði að reisa skorður við syndinni og
refsa fyrir hana.
Um framkvæmd á ákvæðum bréfsins frá 12.
des. 1625 eru heldur fá gögn í alþingisbókum.
Sagt er þó í alþingisáliti 1668, að dæmt hafi
verið í lögréttu árið 1633 — en alþingisbókin
1633 hefur nú ekkert um þetta —, „að þvílíkar
kvensviftir, sem prinzins bréf á stingur, séu
rétt fluttar til Bessastaða, og sýslumaður þá
við skilinn, utan herra höfuðsmaðurinn sjái
annað löglegra" o. s. frv. Og 1645, 1668 og 1669
er gert ráð fyrir því, að konur þessar verði send-
ar út af landinu til Kaupmannahafnar sam-
kvæmt bréfi þessu.2) í konungsbréfi 19. des.
1738 segir, að vani hafi verið að senda konur,
sem ekki hafi viljað lýsa feður að börnum sín-
um, til Kaupmannahafnar í Spunahúsið.
Hér að framan hefur það verið rakið, hvern-
ig með skyldi fara, ef móðir óskilgetins barns
neitaði að feðra það. En vera mátti, að barns-
móðir gerði það ekki beinlínis, heldur lýsti rang-
1) MKet. Forordninger II. 348-349, Alþb. V. 124.
2) Alþb. VI. 147, VII. 128, 158.