Birtingur - 01.01.1959, Blaðsíða 10

Mýrum, á svipuðum slóðum og Pourquoi Pas? fórst. Við vorum á kola-
veiðum á Jakobi gamla fjórir saman: formaðurinn Magnús Gíslason,
heyrnarlaus maður af Suðurnesjum, sextán ára piltur frá Aðalvík og ég.
Þarna var allt fullt af draugsskap. Einu sinni þegar við vorum að hætta
veiðum seint um kvöld sáum við Ijósabauju úti í myrkrinu. Við héldum
það væri bauja sem við höfðum lagt út og byrjuðum að sigla á hana, en
hún vék alltaf undan með kynlegum hætti. Við undruðumst það ekki í
fyrstu, héldum að hana bæri undan straumi. En þegar við höfðum elt
hana upp undir hálftíma án þess drægi sundur eða saman, fæ ég hugboð
um hvers kyns sé og segi við Magnús: Snúum við, þetta er draugabauja!
Við fórum nú að fikra okkur út, ég var til rórs, en Magnús fór fram í
og lagði sig. Eftir nokkra stund sé ég allt í einu að hann endastingst
upp úr lúkarskappanum á skyrtunni og sokkunum, með axlaböndin laf-
andi niður á hæla, hendist aftur dekkið og verður hundblautur af ágjöf-
inni. 1 sömu andrá finn ég að það er einhver djöfulskapur framundan,
snarsný bátnum í stjór, Magnús kastar sér á stýrið með mér, og Jakob
gamli skríður með skerjum gegnum fossandi brimlöður frá Bótaskerjum.
En það er af Magnúsi að segja, að hann hafði vaknað við að kallað var
með þjósti niður í lúkarinn: Varaðu þig á henni Bóthildi! — Þetta atvik
hafði ég sem sagt í huga.
En hvað geturðu sagt mér um þjóðfélagskvæðin?
Ég var stútfullur af hugmyndum um nytjakveðskap á stríðsárunum, og
eiga þeir mesta sök á því Nordahl Grieg og Ási í Bæ.
Ég held áfram að blaða í bókinni, staðnæmist við Grafarljóð.
Þá er nú þetta ekki beinlínis ort af þörf! segir Stefán Hörður með mein-
legu sjálfsháði í svipnum. Ég orti það skömmu áður en ég skilaði hand-
riti, var á gangi meðfram gamla kirkjugarðinum og datt þá í hug að
líklega mundi afbrýði geta náð yfir gröf og dauða:
Það vex rytjupuntur og grasnál á þinni gröf,
sem gulna fer, því haustnóttin rábýr sín skip ....
Þetta eru þrjú smáerindi og síðustu tvær línurnar fóru mjög í taugarnar
á öllum ritdómurum, sem sögðu að þetta hefði orðið helvíti gott kvæði,
ef ég hefði haldið áfram að vera sentímental, en ég þurfti einungis að
ljúka kvæðinu, og nú mundi ég aðeins nota sömu tvær línur, ef ég ætlaði
að yrkja jafnlangt kvæði:
Kannski ertu nú, þar sem steinmerkin rísa stolt,
á stefnumóti við framliðinn kaupsýslumann.
Þú tekur stjúpmóðurlega á börnum þínum, segi ég við Stefán Hörð. Hvað
um Morgunsól?
Hef aldrei skilið upp né niður í því ljóði, svarar hann: kannski það sé
8 Birtingur