Birtingur - 01.01.1959, Blaðsíða 71

hann. — Helvítis heimskar manneskjur, sem aldrei fá nóg af sínu eigin
helvíti og þröngva sér inn í annarra víti. Það tekur til að káfa á öllu með
sveittum lúkunum, að hvísla, skipuleggja, hjálpa, draga sig í hlé og gefa
upplýsingar um hinn aðilann: „Veistu, segir það við hann — að hún
hefur búið með þessum og þessum?“ ,,Veistu, segir það við hana — að
fjörutíu og sjö myrti hann stöðvarstjórann, gjaldkerann og kyndarann í
Mysliborz?“ „Veistu, að hún þetta og hann hitt?“ Það neyðir upp á þau
nærveru sinni, lýgur, spýr út illgjörnu slúðri og einn góðan veðurdag veit
maður ekki lengur haus eða sporð á hvað er satt og hvað logið, hvað er
slúður og hvað raunveruleiki, hver er vinur og hver óvinur, hver er
félagi og hver fífl. Það verður einfaldlega ekki botnað í þessu. Og þau
ákveða að skilja . . .
Hann þagnaði. Kjálkavöðvarnir skulfu. Á þessari stund var hann aumkun-
arverður. Brosleiti þjónninn spurði:
— Eitt glas enn?
Hann kinkaði kolli, þreif glasið og tæmdi það í einum teyg. Agnieska
spurði: Endar það svona?
— Ekki að tala um, sagði hann án þess að líta á hana — það væri alltof
fágætt, og fólk vill þó skilja hvað annað niður í kjölinn. En ég veit ekki
hvernig framhaldið verður. Endar? Jú, auðvitað er það búið, en fyrst
verður eitthvað að gerast . . . Eitthvað óheyrilega hversdagslegt. Þetta
þarf alls ekki að verða góð bók. Því í andskotanum ætti hún endilega að
vera góð? Það skrifar hvort eð er enginn bók um ástina eins og hún er;
hver veigrar sér ekki við að afhjúpa þannig sjálfan sig, það er alltof
hræðilegt, alltof hlægilegt . .. En hvað svo? Nú verður að gerast eitt-
hvað hversdagslegt, eitthvað viðbjóðslega hversdagslegt. Kanske veikindi.
Tunglskin, vatn? Það er þó til eitthvað svoleiðis. Geturðu ekki reynt að
láta þér detta eitthvað í hug? Járnbrautarslys, ófarir, dauða? Dauði,
kanske dauðinn? öllu á botninn hvolft er hann það hversdagslegasta af
því öllu. En hvernig dauða, Agnieska? Eitrað maurbit? Múrsteinn hrynur
úr byggingu? ... Sjálfsmorð kanske? En hvort þeirra? Hann eða hún?
Nei, auðvitað hann, að sjálfsögðu er það hann. Þrátt fyrir allt elska kon-
ur lífið heitar en karlmenn. Nei, nú hef ég það.
Hann andaði langt frá sér. Hárið klístraðist við enni hans; hann strauk
það aftur. Andlitið var svitastorkið, augun þrútin og smá.
— Drepur hann sig? sagði Agnieska. — Búið?
Hann hugsaði sig um andartak.
— Nei, sagði hann. — Þrátt fyrir allt getur það ekki endað á því. Ekki
í þetta sinn. Við erum ekki hálfnuð; það er margt eftir enn. Sjálfsmorðið
misheppnast, Agnieska. í þessari sögu er ekkert sem tekst. Og á eftir
er það enn verra því það kemur í ljós, að það sem við óttumst og það
sem heldur okkur í spennitreyjunni hér á jörðu er í raun og veru ekki
Birtingur 69