Birtingur - 01.01.1959, Side 68

þegar ég opna augun sé ég bara móta fyrir rúmi Zawadskis og loftinu.
Ég heyri hvernig drýpur úr krananum. Getið þið ekki látið gera við
þennan krana? Og svo ligg ég tímunum saman án þess mér komi dúr á
auga. Ef bíll stansar við húsið, fer ég framúr og geng að glugganum. Ég
ímynda mér að hún stígi út úr bílnum og komi upp til mín og þessi
óþolandi kvöl taki enda. Ég tel skrefin í stiganum, skuggana og radd-
irnar. Fáið þið nú ekki gert við þennan krana á morgun?
— Jú.
Hann þagði. Svo ýtti hann giösunum til barþjónsins.
— Einn enn, sagði hann — og vatnsglas ...
— Er þetta nú ekki nóg í kvöld? sagði barþjónninn. Hann leit spyrjandi
á Agniesku. Hún hristi höfuðið.
— Gjöra svo vel að skenkja, sagði hún. Barþjónninn fyllti glösin og fór.
Grzegorz sat þögull. Tveir rosknir menn skáluðu. — Við skulum drekka
dús! Ég heiti Wacek, en þú? — Jósep. — Jósep hvað? Pilsudski? — Nei.
— Jósep hinn? — Ekki heldur. Jósep Kwiatkowski. — Gott, við skulum
skála. — Skál! Hljómsveitin lék tangó. Agnieska dró tjaldið milli barsins
og salarins til hliðar og horfði á dansfólkið. Lágvaxinn maður við hlið
hennar sagði: — Ég er farinn mína leið. 1 þessu landi á maður um tvennt
að velja: að vera drykkjurútur eða hetja. Venjulegt fólk hefur hér ekk-
ert að gera. Adieu! Hann borgaði og fór.
— Er fimmtudagur í dag? spurði Grzegorz.
— Nei, nú er kominn föstudagur.
— Til sunnudags! sagði hann. — Geti maður bara haldið það út til
sunnudags. Þá er allt í lagi; eður ei. Ég verð að fá viku til að hugsa mig
um, sagði hún við mig. Það eru ennþá eftir tveir dagar, þrír dagar. Verði
hún ekki komin á sunnudagskvöld þýðir það, að allt er búið ... Og þá ...
— Hvað þá? spurði hún snöggt.
Hann leit upp og horfði beint framan i hana. Hann þagði um stund.
— Ekkert, sagði hann. — Ég held bara áfram að lifa. Það er raunveru-
lega það versta við það.
— Það er naumast orðið það versta fyrir mann, sem er ekki nema
tuttugu og fimm ára gamall, sagði Agnieska.
Hann bandaði frá sér með hendinni.
— Hvað kemur það málinu við? sagði hann. Það kom fyrirlitningarsvipur
á andlit hans. — Og þaraðauki: hver er tuttugu og fimm ára í dag? Og
hvaða máli skiptir það? Hvaða gagn hef ég af staðreyndum? Þú ert þó
ekki svo vitlaus að ætla að fara að segja mér, að ég eigi allt lífið fram-
undan, að þetta komi allt saman, og svo framvegis og svo framvegis.
Þessu trúir engin lifandi manneskja lengur í alvöru. Hver einasta mann-
leg tilfinning er heilög og það er engin trygging fyrir því, að það detti
í mann aftur á ævinni að geia sig að fífli með því að gefa annarri veru
f)f> Birtingur