Birtingur - 01.01.1959, Blaðsíða 16

vinnubækur, girnilegar til fróðleiks. Þetta eru mestmegnis örþunn teikni-
liefti af þýzkum uppruna, full af liprum teikningum. Ein bókin sker sig
þó úr. Hún er vandaðii að ytri gerð, kjölurinn þykkri og ávalari. Snorri
hefur líklega gripið til hennar af því að önnur var ekki við höndina.
Þetta er nefnilega bókhaldsbók. Samt hefur hún komið að góðum notum.
Með því að blaða í henni fræðumst við um marga hluti, sem fólk kann
lítt skil á nú á dcgum. Teikningar af herskipum Bandamanna og Þjóð-
verja fylla síðu eftir síðu og á einum stað birtist kóngur Englendinga
ljcslifandi. En við veiðum líka áþreifanlega vör við, hvernig hinn ungi
málari dregur upp blæbrigðaríka línu mannshöfuðs og lyftir ekki hend-
inni af pappírsblaðinu fyrr en hann hefur lokið við að skapa mynd, sem
er sjálfri sér ncg. í nánum ætternistengslum við teikningar bókhalds-
bókarinnar og teikniheftanna er örlítil landslagsmynd. ,,Hús í skógi“
heitir hún og er ekki nema sautján og hálfur sinnum ellefu sentímetrar
að stærð. Hún er máluð með vatnslitum á pappaspjald það herrans ár
1912, þegar málarinn er aðeins ellefu ára. Ég fæ ekki betur séð en að
þessi litla vatnslitamynd og systur hennar frá æsku og unglingsárum
Snorra staðfesti grun, sem hefur verið að búa um sig innra með mér
lengi: að list hans sé enn fyllri þegar hann leggur lit við teikninguna.
íOg mætti ég taka dýpra í árinni. Þær benda óneitanlega til þess, að
málarinn hafi unnið áreynslulítið frá fyrstu tíð.
Nú má ekki skilja orð mín þannig, að ég telji, að Snorri hafi ekki orðið
að leggja mikla vinnu af mörkum við sköpun mynda sinna. Þvert á
móti. En þar sem flestir urðu nauðugir viljugir að sætta sig við tiltekna
lausn, voru honum margir vegir færir. Snorri virðist einmitt hafa unnið
ósleitilega öll unglingsárin. Hann ferðaðist eitthvað um landið, teiknaði
brýr og vegi, sem urðu á leið hans, málaði hús, fjöll eða hríslu á brekku-
brún. En langoftast leitaði hann fyrirmynda í borginni, sem var æsku-
heimkynni hans og þar sem hann dvaldist mestan hluta ævi sinnar. Við
sjáum í myndum hans handrið í gömlu timburhúsi, myndskreytta stofu
í húsi foreldranna, báta við bryggju niðri við höfnina. Þangað sækir
hann söguefnið í „Willemoesmyndina“ (22x30i/2 sm., 1917), sem lengi
hefur yljað mér um hjartarætur ekki einungis vegna þess, að hún snertir
strengi málarans í brjósti mér, heldur af því, að þarna hefur Snorri
haldið til haga rauðgulum og brúnum litum án þess að væmni gæti í
hljómi þeirra og vegið hlutföll af ótrúlegu öryggi.
1 byrjun marzmánaðar 1923 fór Snorri utan til Kaupmannahafnar og
hugðist dvelja þar við nám. Danski málarinn Viggo Brandt varð kennari
hans um skeið og síðan nokkrir aðrir en síðla árs 1925 hvarf hann aftur
heim til Islands. Tveim árum síðar hélt hann til Noregs og settist í
Listaháskólann í Osló sem nemandi Axels Revolds prófessors. Þarna
fundu kennari og nemandi hvor annan. Revold var í augum Snorra bæði
14
Birtingur