Birtingur - 01.01.1959, Blaðsíða 61

■— Agnieska, sagði faðirinn biðjandi. — Agnieska ... Hann horfði
vandræðalega á hana. — Ég er hræddur um, að þetta endi illa með Grze-
gorz. Hann sló höndunum út frá sér í ráðleysi: Hvers vegna getum við
ekki skilið hvort annað?
— Við skiljum hvort annað mætavel, sagði Agnieska. — Mamma er
heilsulaus aumingi, íbúðin er of lítil og launin þín of lág. Við verðum að
lepja dauðann úr skel, en að ári er ég búin með námið og þá get ég farið
að verða að liði. En nú ættirðu að fara aftur inn, því annars heldur
mamma að við séum að fara á bak við sig.
En hann sat hreyíingarlaus. Hann spennti greipar um hné sér og horfði
á hana hugsi. Svo rétti hann úr sér.
— Ég er að verða gamall, sagði hann. — Stundum er ég' svo ósegjanlega
þreyttur. Móðir þín er sílasin, Grzegorz drekkur, þú ert svo undarleg ...
Hann brosti hikandi til hennar. — Mig langar til að vita hvað að þér
gengur, sagði hann — kanske get ég hjálpað þér eitthvað?
— Hvernig getur maður í raun og veru hjálpað öðrum? sagði hún. Hún
kastaði miklu, brúnu hárinu frá enni sér og þagði. Hún sá, að hann horfði
svo fast á hana að honum vöknaði um augu. — Það verður hver að sjá
um sig sem best hann getur, sagði hún. — Hvað getur maður annað gert?
Hann andvarpaði.
— Ég ætla í veiðitúr á sunnudaginn, sagði hann. — Ég þarf að hvíla
mig, og hér er það ekki hægt. Ég er búinn að útvega öngla en mig vantar
línuna, og það er erfitt að fá línu nú sem stendur. Kanske ég ætti að fara
til Piaseczno? Eða alla leið upp í Wolomin eins og ég gerði oft í fyrra?
Þar voru nokkrir góðir hyljir. Hann dæsti aftur. — Það er bara svo langt
til sunnudags.
— Þrír dagar, sagði hún. — Er það nokkuð til að hafa orð á?
— Þrír dagar, át hann upp. Svo brosti hann. — Guð minn góður, þrír
dagar. Þú hefur ekki hugboð um hvað margt getur bxæyst á þrem dög-
um. Það er óhugnanlega langur tími.
— Hvað eru þrír dagar úr heilli mannsævi?
— Mikið. Maður gæti glatað öllu á þrem dögum.
— Ekki hef ég trú á því. En nóg um það. Þú ættir nú að hlýða mér og
fara inn til mömmu. Hann stóð upp.
— Hvoi’t finnst þér ég ætti heldur að fara, Agnieska? Til Piaseczno eða
Wolomin? Hann horfði eftii’væntingai’fullur á hana.
— Endilega til Wolomin, sagði hún.
— Ég lxeld þá ég geri það, muldraði hann. — Þakka þér fyrir.
Hann fór. Það var heitt. Agnieska opnaði gluggann. Eftir regnið var
loftið hreint eins og andardráttur barns. Boi-gin var ekki sofnuð. Margir
gluggar stóðu opnir og út um flesta þeirra mátti heyra nefmæltan þulinn
segja: „Með réttlátu stolti geturn við sagt, að við höfum sigrast á hinni
Birtingur 59