Birtingur - 01.01.1959, Síða 75

— Margir eiga ekki einu sinni þak yfir höfuðið.
— Já, sumt fólk á ekki neitt. En það er engin afsökun.
— Svona er lífið.
— Ég þoli ekki þetta orð. Hvaða merkingu hefur það þegar til kastanna
kemur?
— Það þýðir allt.
— Og ekkert.
— Kanske. Nú er komið sumar. Þú ættir að fara eitthvað, Pietrek. Þú
þarft að hvíla þig.
— Og þegar ég kem aftur byrjar allt uppá nýtt. Við förum aftur að þrá
hvort annað og kyssast á kvöldin í undirganginum. Og á eftir verðum við
andvaka alla nóttina og veltum því fyrir okkur hvaðan og hvernig sé
hjálpar að vænta. Við fjarlægjumst, þráum og kveljum hvort annað, ríf-
umst og svívirðum hvort annað. Ekki fyrir það, að við ekki elskum, ekki
fyrir það, að við ekki skiljum hvort annað. Nei. Vegna þess að við höfum
ekkert horn útaf fyrir okkur. Ef Rómeó og Júlía hefðu verið uppi nítján
hundruð fimmtíu og sjö, hefðu þau áreiðanlega aldrei hist. Og það versta
er, að það er engum að kenna.
Hann þagnaði, horfði upp í grænt laufþakið og sagði svo eftir stundar-
þögn:
— Það djöfullegasta er, að ég elska þig. öðrum hefði ekkert orðið um
þetta.
— Hvað?
— Allt og ekkert.
Hann þagði, lagðist á bakið með hendur undir hnakkanum. Gegnum þétta
laufkrónuna sá hann roðnandi kvöldsólina. En aðeins stutta stund. Svo
gekk hún undir og laufið glataði lit sínum. Skammt frá þeim var æfinga-
svæði og hermennirnir fóru í þessu syngjandi heim að loknum degi:
„Nóttin er svo löng .. .“ seinasta atkvæðið var dregið langt og svo skyndi-
lega rofið. „Þrír, fjórir“, þrumdi rödd og allir sungu í kór: „Ljótt er að
hún líði í súginn . . .“ Syfjuleg vindhviða straukst neðan frá hlýju ár-
vatninu.
— Pietrek.
— J a.
— Ertu búinn að sjá fyrir herberginu?
— Já.
— Á morgun?
— Já.
— Og verður hann burtu?
— Já, við verðum ein.
— Þú hefur ekki sagt honum, að ég yrði líka?
— Nei.
Birtingur
73