Birtingur - 01.01.1959, Síða 24

Pár Lagerkvist:
Kjallaraherbergið
Við höfum öll séð hann og við sjáum hann næstum daglega. Við veitum
honum ekki lengur athygli, við göngum framhjá honum, þar sem hann
liggur, en gefum því ekki frekari gaum, það er eins og hann eigi að
vera hér, eins og hann tilheyri veröld okkar. Ég á við Lindgren, litla
karlinn með visnu fæturna, sem dregst áfram á höndunum um göt-
urnar og garðana. Á höndunum hefur hann leðurhanzka og á fót-
unum eru einnig leðurhlífar. Stuttskeggjað andlitið er markað þján
ingum, sem koma þó ekki til fulls fram í svipnum, augun eru lítil og
auðmjúk. Við höfum öll mætt honum, við mætum honum sýknt og heil-
agt, við erum orðin því vön, það er eins og hann sé hluti af okkur sjálfum.
Þegar við göngum framhjá honurn, stingum við smápeningi í sigggró-
inn Iófa hans, hann verður þó einnig að lifa.
En fáir vita neitt annað um hann en að hann er til. Þessvegna ætla ég
að segja frekar frá gamla manninum, því ég þekki hann.
Ég hafði oft staðnæmzt til að rabba við gamla manninn stundarkorn, það
var eitthvað róandi og gott við hann, mér fannst sem ég þarfnaðist þess.
Ég hafði gert þetta svo oft, að menn voru víst farnir að halda, að hann
væri einhver ólánssamur ættingi minn. Það er þó ekki. 1 minni ætt eru
engin bágindi, einungis sorgir, sem eru okkar og engra annarra, og þær
berum við án þess að kikna. En mér fannst ég þurfa að stanza og tala
við hann öðru hverju, hans vegna, svo að honum fyndist hann ekki vera
hornreka, en einnig mín vegna, því að hann hafði eitthvað að segja mér.
Og mér fannst ekki, að það væri nein sérleg gjá á milli okkar, oft hugsaði
ég um, að ef ég hefði ekki haft fætur að ganga á og orðið að skríða um
jörðina einsog hann, þá hefði það ekki heldur hæft mér illa, mér hefði
ekki þótt ástæða til að undrast, að það skyldi vera hlutskipti mitt. Að
þessu leyti höfðum við sem sé líka eitthvað sameiginlegt.
Svo var það eitt kvöld um haust, að ég gekk fram á hann í garði, þar
sem elskendur voru vanir að hittast. Hann lá þar undir ljóskeri, svo hann
sæist, og rétti fram sigggróna hönd sína, þótt enginn færi framhjá, hann
hugði sjálfsagt að ástin væri gjafmild, í rauninni vissi hann ekki nein
ósköp um þennan heim, lá aðeins einhversstaðar og rétti fram höndina,
lifði aðeins hér. Það hafði rignt, hann var orðinn forugur af blautum
grassverðinum og var þreytulegur og illa á sig kominn. — Nú held ég
Lindgren ætti heldur að fara að koma sér heim, sagði ég, það er orðið
22 Birtingur