Vera - 01.10.2003, Page 6

Sérkennari sem dansar tangó
NAFN: SIGURLAUG BJARNADÓTTIR
ALDUR: 52 ÁRA
STARF: SÉRKENNARI
ÁHUGAMÁL: LESTUR, ARGENTÍNSKUR TANGÓ OG FERÐALÖG
HVE LENGI ÁSKRIFANDI: FRÁ UPPHAFI
HVERNIG FINNST ÞÉR VERA: FJÖLBREYTT OG GOTT BLAÐ
Heilluð af argentínskum tangó
„Við hjónin fórum í dansskóla að læra samkvæmisdansa
fyrir nokkrum árum og fyrir tveimur árum byrjuðum við að
læra argentínskan tangó í Kramhúsinu. Við erum alveg
heilluð af þeim dansi og höfum hugsað okkur að dansa
hann áfram um ókomna tíð. Við höfum góða kennara, þau
Hany og Bryndísi í Kramhúsinu, og svo hafa verið haldnar
tangóhátíðir hér heima og komið gestakennarar frá
Argentínu. Auk tangókennslu og æfingakvölda í Kramhús-
inu eru haldnar „milongur" eða opin tangókvöld á mið-
vikudögum í Alþjóðahúsinu við Hverfisgötu. Og ef við för-
um til útlanda er auðvelt að finna upplýsingar á netinu um
tangóstaði og mæta þar og dansa. Nokkur pör úr tangó-
félaginu hérfóru til Argentínu nýlega og mig dreymirauð-
vitað um að komast þangað. Síðastliðið sumar fórum við
hjónin á mjög skemmtilega tangóhátíð á Spáni. Hún var
haldin í fallegum strandbæ rétt hjá Barcelóna og við vor-
um í tímum á daginn og svo voru böll á
hverju kvöldi langt fram á nótt. Síðustu
nóttina var dansað á ströndinni. Þannig er
tangóáhuginn farinn að stjórna því að einhverju leyti
hvert við ferðumst. Önnur dóttir okkar er í námi í Kaup-
mannahöfn og það er alltaf gaman að koma þangað og
þar eru auðvitað góðir tangóstaðir.
Hér innanlands finnst mér sérstaklega gaman að fara á
Vestfirðina. Við förum þangað reglulega og gistum þá í
Önundarfirðinum, í pínulitlu húsi, tæplega 100 ára gömlu
þar sem mamma mín fæddist."
A fslcnsku
Hún segir heimilishaldið mun einfaldara nú þegar
börnin eru orðin fullorðin og bara það yngsta eftir heima.
Þá gefst meiri tími til að sinna eigin áhugamálum. „Eftir að
ég lauk meistaranáminu, sem var fjarnám með vinnu, hef
ég meiri tíma til að lesa það sem mig lystir en ég hef haft
nautn af að lesa síðan ég var smákrakki."
Sigurlaug starfar sem sérkennari í Öskjuhlíðarskóla, grunn-
skóla fyrir þroskaheft börn þar sem nemendur eru á aldrin-
um 6 til 16ára. Þar hefur hún kennt í mörg ár og kennir nú
krökkum í 6. bekk, mjög skemmtilegum hópi. Hún útskrif-
aðist úr Kennaraskólanum 1971 og fór 10 árum seinna í
sérkennslunám og var einnig í tvö ár við nám í Kennarahá-
skólanum í Kaupmannahöfn. ( byrjun þessa árs lauk hún
meistaragráðu frá Kennaraháskóla íslands í uppeldis- og
menntunarfræði með áherslu á sérkennslu.
„Ég byrjaði kennsluferilinn tvítug við Héraðsskólann á
Skógum þar sem ég kenndi í eitt ár. Seinna kenndi ég f
þrjú ár við lítinn sveitaskóla í Hrútafirðinum þar sem við
vorum bara tveir fastráðnir kennarar, ég og maðurinn
minn Kristinn Jónsson. Síðan höfum við búið og starfað á
Reykjavíkursvæðinu, utan árin tvö í Danmörku. Dvölin í
Kaupmannahöfn var skemmtileg og lærdómsrík. Þetta var
á árunum 1983 - 1985 og þá var mikill munur fyrir fjöl-
skyldu með börn að vera þar eða i Reykjavík. Við fengum
strax heilsdags leikskólapáss fyrir yngri dótturina og sú
eldri var á skóladagheimili. Kannski höfðu þessi þægindi
áhrif á það að við ákváðum að eignast þriðja barnið á með-
an við vorum úti. Við vorum hreinlega búin að gleyma hve
mikið basl var hér heima að fá þjónustu fyrir börnin en það
rifjaðist fljótt upp þegar við komum heim aftur," segir Sig-
urlaug.
Varð ung vör við mismunun á kynjunum
Sigurlaug segist hafa haft áhuga á jafnréttismálum frá þvi
hún var ung. „Ég er fædd og uppalin í sveit og í þá daga
var mjög ákveðin verkaskipting þar. Kvenfólkið sá alfarið
um matseld og önnur heimilisstörf en vann að auki ýmis
útiverk og sinnti mjöltum. Þegar allir voru við heyskap fór
mamma gjarnan inn á undan til að elda matinn og svo
urðum við stelpurnar að vaska upp og ganga frá eftir mat-
inn á meðan aðrir fengu að hvíla sig. Ef við höfðum orð á
þessu óréttlæti var okkur bent á að strákarnir væru stund-
um að vinna líkamlega erfiðari störf.
Mér er mjög minnisstætt þegar rauðsokkurnar komu
fyrst fram og hef fylgst töluvert með kvennabaráttunni
síðan þótt ég sé ekki virkur þátttakandi í neinum samtök-
um. Það var einnig frábært þegar kvennaframboðið í
Reykjavík varð að veruleika. Það hefur mikið áunnist á
undanförnum áratugum þótt baráttan skili ekki alltaf jafn
miklum árangri og stefnt er að. Mér finnst Vera mjög gott
og fjölbreytt blað og gefa mynd af kvennabaráttunni og
umræðunni hverju sinni. Baráttan hefur eðlilega breyst
með tímanum og í dag finnst mér hún margbreytilegri en
áður og vonandi kröftugri, en ég treysti mér ekki til að full-
yrða það. Við lifum í flóknum heimi með gengdarlausu
upplýsingaflæði og áreiti og það getur því verið erfitt að
ná eyrum allra."
6/5-6. tbl. / 2003 / vera