Vera - 01.10.2003, Side 61

OKKUR FANNST ÞAÐ PRINSIPPMÁL AÐ
KRAKKARNIR SKILDU AÐ VIÐ LÉTUM OKKUR
VARÐA LÍF, HEILSU OG HAMINGJU FÓLKS Á
FJARLÆGÐUM SLÓÐUM OG SÆTTUM OKKUR
EKKI VIÐ BLÓÐSÚTHELLINGAR í OKKAR NAFNI
kapítalisma og hervæðingu. Okkur
fannst skoðanamötunin svo mikil hjá
íslenskum fjölmiðlum að það væri í
okkar verkahring að koma með eilítið
mótvægi. Við hvöttum krakkana m.a.
til að vera gagnrýnin og gleypa ekki
við öllu sem þau heyrðu í fjölmiðlum,
sérstaklega eftir að ríkisstjórnin skip-
aði íslandi í hóp hinna staðföstu
þjóða.
Þrátt fyrir að okkur væri það full-
komlega Ijóst að afstaða okkar hefði
lítil áhrif á gang heimsmálanna
fannst okkur það prinsippmál að
krakkarnir skildu að við létum okkur
varða Iff, heilsu og hamingju fólks á
fjarlægðum slóðum og sættum okkur
ekki við blóðsúthellingar í okkar
nafni. Á mettfma urðu börnin gall-
harðir friðasinnar þó að friðarviljinn
hafi birst hjá þeim með mismunandi
hætti.
Til þess að mér gæti liðið skár með
að vera orðin staðfastur íslendingur
mætti ég reglulega á skipulagða
mótmælafundi gegn stríði í frak sem
haldnir voru í vetur og vor á laugar-
dögum, ýmist við bandaríska sendi-
ráðið eða stjórnarráð íslands, og
bauð ég iðulega einhverju barnanna
með mér. Eldri stelpurnar mínar
(þrettán ára dóttir og stjúpdóttir)
voru duglegastar að mæta og tóku
jafnframt virkan þátt. Áður en ég vissi
af voru þær oftast komnar með mót-
mælaspjöld í hendi sem ég þurfti
stundum að passa fyrir þær svo þær
gætu nælt sér í kakó og kex í boði
friðarsinna. Þær voru líka skotfljótar
að læra grípandi slagorðatexta á borð
við: Ekki blóð fyrir olíu, ekki blóð fyrir
olíu, ekki í okkar nafni, sem allir kyrj-
uðu í kór. Mér sýnist stelpurnar hafa
fengið mikið út úr mótmælafundun-
um, líklega að hluta til þar sem þær
máttu vera óþekkar, lýsa yfirfrati á ís-
lensku ríkisstjórnina og fá í ofanálag
hrós fyrir hjá móður sinni og stjúp-
móður. Eitt sinn velti ég þó vöngum
yfir hvort ég hafi gengið of langt í
friðaruppeldinu en það var þegar
búið var að hengja mynd af utanríkis-
ráðherra á ísskápinn og krota á hann
yfirvaraskegg og skrattahorn. Ég
leyfði myndinni að hanga þarna í friði
í nokkra daga og sagði sjálfri mér að
þetta væri leið einhverra ungu friðar-
sinnanna til að fá útrás.
Leikfangavopn í ruslið
Á einum mótmælafundanna fóru
yngri dóttir mín (ellefu ára) og vin-
kona hennar með mér. Þær mynduðu
tengsl við forsprakkakonu úr hópn-
um og áskotnaðist þannig tugir
barmmerkja með slagorðunum: Dav-
íð í herinn og herinn burt og Halldór í
herinn og herinn burt. Kennarinn gaf
þeim leyfi til að gefa öllum krökkun-
um í bekknum barmmerkin og sjálfar
leyfðu þær sér að kenna bekkjarsystk-
inum grípandi slagorðatextana sem
Ég held að sætustu sigurtilfinning-
una hafi ég þó upplifað þegar stjúp-
sonur minn, átta ára, tók ærlega af-
stöðu í friðarmálum en hann hafði
fram til þessa lítið tjáð sig um málefni
írak. Þegar hann einn góðviðrisdag í
sumar bað um poka svo hann gæti
tekið ærlega til í herberginu sínu. Ég
varð örlítið hissa á þessari fram-
kvæmdagleði en rétti honum poka
þegjandi og hljóðalaust og hélt
áfram að búa til kvöldmatinn. Eftir
dágóða stund kom hann út og til-
kynnti mér að hann væri á leiðinni að
henda ruslapokanum sem mér sýnd-
ist vera orðinn býsna stór. Ég hrósaði
honum fyrir frumkvæði og hreinlæti
en skyldi ekkert í því hvað hann var
lengi fram að útidyrum og heldur
ekki í þeim undarlega svip sem hann
bar á andlitinu. Þá áttaði ég mig á því
að ég þyrfti að spyrja hann nánar út í
tiltektina og bað hann því að sýna
mér ofan í pokann. Hann leysti hnút-
inn og við mér blasti vopn í öllum
regnboganslitum sem ættingjar hans
höfðu keppst við að gefa honum í
gegnum tíðina. Nú átti að fjarlægja
ÞÆR VORU LÍKA SKOTFLJÓTAR AÐ LÆRA GRÍPANDI SLAGORÐATEXTA
Á BORÐ VIÐ: EKKIBLÓÐ FYRIR OLÍU, EKKIBLÓÐ FYRIR OLÍU, EKKI í
OKKAR NAFNI, SEM ALLIR KYRJUÐU í KÓR
þær höfðu lært á fundinum. Ég var
óskaplega glöð að heyra af upp-
átækjum dótturinnar og vinkonu
hennar, róttækni eldri dætranna og
viðbrögðum kennarans og með
þeirra hjálp tókst mér að sætta mig
við að vera óstaðfastur (slendingur,
eins og víst meirihluti þjóðarinnar var
í raun.
þau af heimilinu og koma fyrir kattar-
nef í eitt skipti fyrir öll.
Þannig fannst mér stríðs- og of-
beldismenningu vera vísað út af
heimilinu og ég, stjúpmóðirin, tárað-
ist af gleði, faðmaði strákinn fast og
fann hvernig allar efasemdir um
gagnsemi og hollustu pólitísks friðar-
uppeldis gufuðu upp á stundinni. X
vera / 5-6. tbl. /2003 /61