Vera - 01.10.2003, Side 18

Þurfum femínista til áhrifa
rætt við mæðgurnar Auði Alfífu Ketilsdóttur og Þuríði Pétursdóttur
»Þegar auglýst var í útvarpinu fyrir 1. maí árið 1970 að konur á rauðum sokkum
skyldu mæta á Hlemmi til aðgerða var háskólaneminn Þuríður Pétursdóttir ekki lengi
að taka við sér. Hún tók þátt í göngunni niður Laugaveginn með líkneskið sem á stóð
„Manneskja -ekki markaðsvara" og síðan stofnun Rauðsokkahreyfingarinnar og kröft-
ugri baráttu hennar fyrstu árin. Nú, rúmum þrjátíu árum síðar, tekur 23 ára dóttir
Þuríðar, Auður Alfífa Ketilsdóttir, virkan þátt í starfi Femínistafélags íslands og nem-
ur bókmenntir og kynjafræði við Háskólann. Þetta finnst Þuríði að sjálfsögðu frábært
og þær mæðgur gleðjast saman yfir þeim krafti sem er í femínískri umræðu í dag.
„Það er eins og orðið femínismi hafi verið leyst úr viðjum, það hefur mun jákvæðari
skírskotun nú en verið hefur lengi," segja þær þegar VERA heimsótti þær í Mosfells-
bæinn og ræddi við þær um kvenréttindi í fortíð og nútíð.
Þuríður Pétursdóttir er líffræðingur og
starfar við Aðfangaeftirlit á Keldnaholti.
Aður stundaði hún fiskeldisrannsóknir
við Rannsóknastofun landbúnaðarins og um fjögurra
ára skeið veitt hún námi í fiskeldi á Kirkjubæjarklaustri
forstöðu. Þuríður er félagi í Kvennakór Reyjavíkur og
var formaður hans um skeið. Eiginlegt starf Þuríðar
með Rauðsokkahreyfingunni varð ekki langt því hún
flutti til ísafjarðar árið 1972 og gerðist kennari við ný-
stofnaðan menntaskóla. Hún bjó fyrir vestan í 15 ár en
var áfram í tengslum við hreyfinguna, sá t.d. um að selja
blað hennar Forvitin rauð fyrir vestan. Þuríður tók líka
þátt í pólitísku starfi og sat um tíma í bæjarstjórn ísa-
ELÍSABET ÞORGEIRSDÓTTIR
fjarðar fyrir Alþýðubandalagið. Þar barðist hún einkum
fyrir málefnum sem brunnu á konum, eins og dagvist-
armálum barna sem voru í miklum ólestri í bænum.
Menntun kvenna virðist engu skipta
„Þegar ég lít til baka finnst mér að enn séu mörg sömu
baráttumálin til staðar en það hefur þó þokast. Viðhorf
fólks til dagvistarmála hefur sem betur fer breyst,“ segir
Þuríður. „Á fyrstu árum Rauðsokkahreyfmgarinnar fór
mest orka í að berjast fyrir því að konur nrættu vinna úti
til að verða fjárhagslega sjálfstæðar, sem við álitum
mjög mikilvægt. Mörgum þótti það hins vegar alls ekki
sjálfsagt og töldu útivinnu kvenna vera svik við hjóna-
18/5-6. tbl. / 2003 / vera