Akranes - 01.07.1957, Blaðsíða 10

„Skoðaðu, hvernig skírnin hreina
skiljast nú með réttu á.
Að vísu jafnan vatnið eina
vor likamleg augu sjá,
en trúarsjónin, svo skal greina,
sonar Guðs blóð þar lítur hjá“.
En altarið er Hallgrími sjálft kvöld-
máltíðarborð Jesú Krists, þar sem hann
kemur til samfunda við drottinn sinn
upprisinn. Hann segir við hann:
1 sakramentinu sé ég þig
svo sem í líking skærri
með náð mér nærri.
Ó, hve gleður sú ásýnd mig.
Engin finnst huggun stærri.
Mætti sá skilningur gagntaka alla, er
hingað koma, og vekja þjóðina til þess,
sem æðst er og dýrlegast.
Litumst um hvarvetna í þessari veg-
legu kirkju. Virðum fyrir oss hina traustu
og óbrotnu veggi og háa ris. Svo var
kenning Hallgríms: einföld, háleit og
trúarsterk. 1 helgidómi hennar benda
allar línur til himins — til hans, er
krossins uppnuminn kvölum frá
kóngur ríkir nú himnum á.
En enginn fslendingur hefir lýst sam-
félaginu við hann með fegurri orðum:
„Hann er mín hjálp og hreysti,
hann er mitt rétta líf“.
Kenning Hallgríms minnir mig á ein-
hver glæstustu og tilkomumestu héruð
lands vors, sem ég hefi ferðazt um á
þessu blíða og bjarta sumri. Þar hefi ég
horft á fegurð jöklanna, er falla fram
eins og hvítir fossar milli hamra og gró-
inna hlíða, litið blámóðu mikilúðlegra og
fríðra fjalla, iðjagræn tún og engjar og
grundir og víða sanda við sólstafað haf.
Það var eins og hjartað rúmaði ekki
þetta allt, og ég gæti aðeins andvarpað:
Skapari. Guð.
Þannig sýna ljóð Hallgríms oss svip-
hreinar, tignarlegar, háar, íslenzkar, guð-
legar myndir — heim fagnaðarerindis-
ins í sinni fjölbreyttu og fögru dýrð.
Hlýtur ekki andi vor að vikna við boð-
skap hans?
Eitt nafn ljómar yfir.
Jesús Kristur.
Játning Hallgríms verður játning vor:
Son Guðs ertu með sanni.
Draumur margra ára er að rætast, og
ég samfagna sóknarpresti og söfnuði og
þjóðinni allri að eignast hér þennan
helgidóm. Einkum samfagna ég þeim,
sem til þess hafa mest á sig lagt, og
treysti því, að þeir finni laun í fögru
verki. Þökk þjóðkirkju Islands fyrir
hverja gjöf, hvert handtak, hverja fyrir-
bæn — og umfram allt heitan, falslaus-
an kærleik, er jafnan á að vera það
bjarg, sem þetta hús er reist á.
En hve hér er fagurt.
Enn fegurra en þar, sem fjárhirðirinn
Móse stóð fyrrum við köllun sína.
Og hér er heilög jörð.
Himinninn faðmar hauður og djúpa
unni.
Herrans eldur logar í hverjum runni.
Lútum höfði i lotning og biðjum:
Kom þú, drottinn Kristur. Lát hjörtu
vor brenna við návist þína. Leys böndin,
er binda oss við hið lítiknótlega og lága,
en gef, að öll fegurð lífsins og kærleiki
verði lofgjörð til þín. Vígðu sjálfur þessa
kirkju, sem vér höfum kennt við þjón
þinn. Já, vígðu oss öll, veik og vanmátt-
ug, að þjónum þínum.
— t —
146
AKEANES