Akranes - 01.07.1957, Page 12

ar og séra Hallgríms, og beint sjónum
til Jesú.
Ef til vill hefur Kristselskan aldrei ver-
ið aðall þessarar þjóðar, þó að hún hafi
verið guðstrúarþjóð og kunnað oft að
meta guðlega forsjón. — Guðstrú er ekk-
ert sérkenni kristninnar, heldur trúin á
Jesúm Krist, eins og nafnið her með sér.
— f —
Eitt þjóðskáld vort kemst þannig að
orði í nýju ljóði:
Myrkvuð er öld, sem miðar allt
við moldina eða dýrið,
og til hvers eru bátur og byr,
ef blindur heldur um stýrið.
Enginn fær skilið orð skáldsins svo, að
vér höfum ekki skyldur við moldina og
dýrið. öðru nær. Oss eru öllum — eða
ættu að vera — ljósar skyldur hins tím-
anlega lífs, skyldumar við þennan heim.
Kristindómurinn bendir á þær, bannar
þær ekki. En vér, mennimir, erum
tveggja heima böm, þó að oss gleymist
það oft.
Vér höfum aðrar æðri skyldur, —
skyldur við Guð, skyldur við vora sál,
sem er óendanlega miklu meira virði en
allur heimurinn, að dómi Jesú, vegna ei-
lífðargildis hennar.
Og blindur er sá, er eigi beinir sjón í
hæð að hinu yfirskilvitlega, og fer á
mis við það að verða vottur hinnar yfir-
náttúrlegu opinbemnar.
Og þetta hafa spekingar mannkynsins
og spámenn lengi vitað. — Hinn vitri
Salómon segir í Orðskviðunum: „Þar sem
engar vitranir eru kemst fólkið á glap-
stigu“.
Ósjaldan má heyra nútímamanninn
hrósa sér af því, að hann öðlist engar
vitranir, og það sýni bezt hve langt hann
sé kominn á framfarabrautinni, — hann
sé upp úr því vaxinn að fylgja því heil-
ræði, að beina sjónum til Jesú eða leita
trúarlegra verðmæta.
En þar em ýmsir á öðm máli, í þeirra
hópi eru menn, sem mark verður að
taka á.
Einn kunnasti menningarfrömuður álf-
unnar segir ekki alls fyrir löngu: „Ef
svo er nú komið, að við öðlumst engar
vitranir og verðum ekki framar vottar að
undrum, þá er það engin sönnun fyrir
því, að við höfum orðið vitrari, heldur
hitt, að geð guma hafa minnkað, að
ímyndun vor er orðin snauðari, eðlishvöt
vor sljórri, andi vor fátækari, í stuttu
máli — að við höfum orðið heimskari“.
—Þetta þykja að sjálfsögðu hörð orð, sem
verður þó að ljá eyru, er slíkur maður
talar.
Að beina lengi sjón að hinu helga og
háa gerir oss næm fyrir vitrunum, skyggn
á undrin, það forðar oss frá glapstig-
unum. — Og það er mest áríðandi alls,
að hinir eldri fái beint sjón hinna ungu
í rétta átt áður en heimsdýrkunin blind-
ar augu þeirra — lokar útsýn í hæð.
Ég minnist þess frá skólaárum mín-
um, að einn félagi minn og vinur sagði
mér frá því, að faðir sinn hefði oft leitt
hann lítinn dreng út að glugganum um
sólarlagið til að benda honum á dásemdir
sköpunarverksins og leiða huga hans að
myndum hins mikla heimssmiðs. Þetta
sagði ungi maðurinn, að væru sér í minn-
ingunni dýrmætustu stundir lífsins. —
Þarna var faðirinn meðalgangari milli
Guðs og litla drengsins síns. — En venju-
legast er það móðirin, sem hefur þetta
hlutverk á hendi, beinir sjón barnsins
síns í hæð. — En hvað mundi mörg móð-
irin nú gleyma þessari miklu móður-
skyldu? — Enginn Islendingur, hvorki
fyrr né síðar, hefur verið slíkur meðal-
gangari eða beint sjónum Islendinga til
Jesú sem Hallgrímur Pétursson. I sálma