Akranes - 01.07.1957, Blaðsíða 13

hans sótti íslenzka móðirin
styrk, og fékk barni sínu
vers hans í arf, með því að
lesa þau og syngja yfir litla
rúminu áður en hún signcú
það vinnulúinni hendi.
Hallgrímur Pétursson
hefur þó ósjaldan verið tal-
inn ógæfumaður vegna síns
hræðilega sjúkdóms, kross-
ins þunga, er á hann var
lagður, holdsveikinnar.
En hver er meiri gœfumað-
ur en sá, sem fær leitt hugi
fjöldans í hæð, beint sjón-
um annarra til Jesú Krists?
Sá maður var Hallgrímur Pétursson.
Þessi lærði maður átti ekkert af hinu
nauma geði námshrokans. Hann hafði
til að bera þá auðmýkt hjartans, er þigg-
ur náðargjöf Guðs og kann að lofa hana
og þakka:
Þurfamaður ert þú, mín sál,
þiggur af Drottni sérhvert mál.
Finnum vér til hins sama og hann?
Eða er hjarta vort svo lokað af hroka
og sjálfsánægju, að vér fáum ekki tekið
undir þetta?
Frelsari vor spurði eitt sinn hjartfólg-
inn lærisvein, Símon Pétur, þrisvar sömu
spumingarinnar: „Elskar þú mig?“ Hún
var nærgöngul spumingin sú. Hún
stefndi beint á hjartað. — Og lærisveinn-
inn svaraði: „Herra, þú veizt alla hluti,
þú veizt, að ég elska þig“.
Þessarar sömu spurningar var séra
Hallgrímur spurður, já, sjálfsagt oft.
Hann svaraði loks með Passíusálmunum.
Svarið liggur ljóst fyrir.
-------— Hallgrímur bendir á krossinn
og segir: „Beinið sjónum til Jesú. Þetta
hefur hann gert fyrir þig. Hvað viltu
gera fyrir hann? Hann tók á sig þína
syndabyrði, bar krossinn fyrir þig.
En nú er svo margur í vorri samtíð,
sem finnur ekki til þess, að harm sé mað-
ur syndugur. Syndavitimdin hefur dofn-
að og verið lengi að því unnið af kappi
að afmá hana. En sá, sem enga synda-
vitund á, hann fær ekki skilið og kann
ekki að meta, náðargjöf Guðs í Jesú Krísti.
Kross, friðþæging, staðgönguþjáning er
mörgum óskiljanleg úrelt, allt að þvi fyr-
irlitleg orð. — En farðu varlega sjálfs-
réttláti maður! Hefur þú aldrei reynt
það í lífinu eða fundið til þess, að þú
varpaðir þungri byrði á annan mann
með breytni þinni, vitandi eða óafvit-
andi. Hafa ekki aðrir stundum orðið að
líða fyrir þig, hugsun þina, orð og at-
hafnir, aðrir orðið að bera byrðina, sem
þú áttir að bera? Hefur þér aldrei komið
það í hug, að þú sezt varla svo til borðs,
að þú sért ekki minntur á líf, sem deyða
varð líkama þínum til saðningar.
En svo fær þú ekki skilið, að kærleik-
urinn af himni hafi liðið fyrir þig, og líði
fyrir þig, þegar þú brauzt boð hans.
Heimtar ekki réttlætið fullnægingu, sökin
bót?
Og ef vér gerum hreinlega upp við oss,
þá er líf vort fullt af brestum, og vér
AKRANES
149