Akranes - 01.07.1957, Blaðsíða 44

við klettana smakka á áburði og finna til
fræja. Þetta lá líka beint við. Hvar sást
fegurri gróður og þroskavænlegri en þar,
sem fýllinn bar á beran sandinn og
grjótið.
Undir Víkurhömrum, milli Víkur í
Mýrdal og Fagradals má helzt ekki fara
á bíl. Þar er svo fallegt að merui eiga
að fara það gangandi, eða ef þeir eru ekki
færir um það, þá að láta aka sér i hjól-
börum, svo að þeir hafi tíma til að
litast um. Það borgar sig hafi maður
sjón, og það er fallegt í Vík sjálfri, en ég
skeytti því lítið. Við ætluðum að fá okkur
þar kaffi, en mig rak önnur nauðsyn.
Klukkan var að verða fimm og ég var að
missa vinnuveitandann af skrifstofunni.
Ég rauk í símann og rétt aðeins náði til
fyrirtækisins, sem ég vann hjá í Reykja-
vík, og bar fram afsökun mina og fékk
mér iitvegaðan mann í staðinn minn á
vökuna þá nótt. Og þá loks gat ég drukk-
ið kaffi eins og aðrir, sæll og samvizku-
rór.
Frá Vík liggur leiðin eftir dalskoru þar
fyrir ofan og norður fyrir Reynisfjall,
sem er vestan við þorpið. Kemur maður
þá á lága brún yfir eyðibæ, sem Götur
nefndist. Blasir þaðan við einhver gróður-
sælasti blettur þessa fagra héraðs: breið-
ur, stuttur dalur upp af Dyrhólaósi, sjá-
anlega gamall fjörður með hamrabrekkur,
fýlabyggðir og grónar skriður að undir-
lendi að norðan, en lágan háls að vest-
an. Heitir brún þessi Gatnabrún og er
hlíðin niður óþægilegt vegarstæði, sök-
um bratta, þótt ekki sé brekkan löng.
Var þar fljótfarið yfir, en ráða vil ég
lopphentum mönnum og stirðtækum, að
aka fremur hægt í brekkunum báðum
megin þessa flata. En siðan eru varla
mishæðir að telja, sem yfir þarf að fara
út í Holt, en falleg tilbreytni i landslagi
er við Pétursey fyrir sunnan veginn þar
180
nokkru vestar. Er hún eins og Hjörleifs-
höfði og Hafursey, eyja hálend, sem ár-
framburður og eldgos hafa hlaðið landi
langt fram fyrir. Fellur áin Klifandi
austan við eyna og eru þar aurar nokkr-
ir, en verða meiri er nær dregur sýslu-
mörkum. Er þar Sólheimasandur sá, er
Grimur Thomsen kveðirr um. En nú sá-
um við þess merki, að farið gæti yfirlætið
af honum með tímanum og mundi hann
verða hnepptur undir gróður, því bændur
hinir næstu eru farnir að rækta hann
upp í stórinn stíl og virðist það líta vel
út og ætla að takast. Ekki er Sólheima-
sandur breiður og lýkur honum við
Jökulsá — á Sólheimasandi auðvitað. -—
Er hún ætíð ströng og ill í botn, en
stundum þefill þar að auki. Nú snússuð-
um við og snippuðum brúna alla á
enda en hún er á lengd margföld ár-
breiddin, og fundum við enga lykt, en
þegar vestur yfir kom lagaðist það hjá
okkur flestum. Við höfðum inni í bílnum
gleymt austanáttinni, sem úti var.
Skógasandur tók við og hafði meira en
nóga breiddina til að losa okkur við
brennisteinsþefinn úr Jökulsá. Hann hef-
ir eins og Sólheimasandur fengið vinnu-
tilboð og tekið því. Þar byrjaði ræktun-
in auk heldur fyrr, og eins er þar í
meira ráðizt. Var það glöggt af lit að
sjá og langt til, hvað var frá hvoru ár-
inu af gróðrinum þar, því að nýgræðing-
urinn var dökkgrænn enn, en tveggja
sumra grasið bar haustlitinn og var farið
að fölna. Þótti mér góð sjón að sjá það
landnám og hefði viljað dvelja við, skoða
betur og njóta lengi. Skógafoss, sem þar
blasti við á hina ldið, fékk ekki tillit,
enda hefir mér satt að segja alltaf fund-
izt hann einhvern veginn of glanslegur.
Hann minnir mig meira á sýningar-
stúlku i búð en nokkurn hlut annan. En
svo bar okkur vestur af Sandinum og
AKRANES