Sameiningin - 01.02.1912, Qupperneq 14

366
margra á guðsþjónustufundum, að þeir eru ekki með í
söngnum. Nálega allir geta sungið. En nálega engir
vilja syngja. Örfáir þeir, sem liafa sálmabœkr með sér,
þótt nóg sé af þeim á lieimilunum. Sumsstaðar gengr
þetta söngleysi svo langt, að við sjálft liggr, að guðs-
þjónustan verði sönglaus. Og sé söngrinn lítill og lé-
legr, verðr guðsþjónustan tilkomulítil, jafnvel þótt allt
annað fœri fullvel fram. Auðvitað er þetta ekki alls-
staðar svona. Á sumum stöðum er þetta, sem betr fer,
í góðu lagi. Öflugr söngflokkr stýrir söngnum og söfn-
uðrinn tekr meiri eða minni þátt þar í. En eg hygg, að
jafnvel þar megi finna œði-marga, sem geta sungið, en
eru ekki með í söngnum. Þaðan af fleiri má vitanlega
finna af slíkum mönnum á þeim stöðum, þarsem söngr er
í slæmu lagi; því fólk er þeim mun ragara að syngja því
færri sem syngja. Þessi óvani, sem komizt hefir að í ís-
lenzkum guðsþjónustu-sið, að örfáir menn syngja fyrir
allan söfnuðinn, er eitt af liinu kirkjulega böli vo'ru.
Allir eiga að syngja. Ekki til þess að sýna list sína,
heldr syngja guði lof og dýrð, syngja uin föðurkærleik
guðs, syngja um frelsið í Jesú, syngja um náðarsamlega
upplýsing heilags anda, syngja um hinar margföldu dá-
senrJir og náðargjafir guðs oss mönnunum til handa.
Ef allir vildi læra ]>etta, vera með í söngnum og syngja
með hugann við það efni, sem sálmrinn er um, sá er
sunginn er í það og það skiftið, þá fœri þeim brátt fækk-
andi, sem ekki njóta guðsþjónustunnar nema að hálfu
leyti eða minna en það.
Enn mætti eg benda á ýmislegt, sem kemr í veg fyr-
ir. að maðr njóti guðsþjónustu einsog vera ber, t. d. fá-
dœma-sinnuleysi, sem sumum fvlgir, svo mikið sinnu-
leysi, að öllum hugsunum um hinn eilífa hag er varpað
frá sér. Ekkert nema lúðrhljómr dómsdags vekr það
fólk. Sé talað um synd og um réttlæti og dóm, þá fellr
þessu fólki það illa. Það vill ekki vakna, vill ekki fá
vitneskju um annað en að hinn andlegi hagr þess sé
góðr í alla staði. Þegar svo guðs orð og rœða prédik-
arans ónáða mann f þessu þægilega móki, þá fer maðr