Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 61

413
snertir kjarna þess, sem nú er um a8 rœða, þá gjörðu því
svo vel að líta hærra upp. Gjörðu svo vel að spyrja heldr
aö því, yfir hverju hann, sem við erum að bíða eftir, á að
vera konungr; því óhætt er mér að segja, sonr minn! að
það er lykillinn að leyndard'ómi þeim, sem enginn mun
nokkurn tíma skilja án þess lykils.“
Balthasar lyfti upp augum sínum guSrœkilega.
„Til er konungsríki á jöröu, þótt ekki sé af jörðu —
ríki, sem nær langt útfyrir þessa jörS —■ útfyrir höf og
lönd, Jíótt hvorttveggja væri vafið saman einsog þynnur
gulls, er svo sem mest má verða hafa verið teygöar út meS
hamarslögum. AS ríki þaö er til er eins víst og það að
hjörtu vor eru til, og vér erum á ferð gegnum það frá
freðing vorri til dauða án þess að sjá það; og ekki mun
neinn maðr heldr sjá það fyrr en hann hefir lært að þekkja
eigin sál sína; því ríki þetta er ekki fyrir hann, heldr fyrir
sál hans. Og í stjórn þess er dýrð, sú er þess er eðlis, að
ekkert þvílíkt hefir neinum manni komið til hugar — frum-
leg, óviðjafnanleg og svo mikil, að við hana verðr engu
bœtt.“
,,t>að, sem þú segir, faðir! er mér ráðgáta" — mælti
Ben Húr: — „eg hefi aldrei heyrt getið um annað eins
konungsríki."
,,0g ekki heldr eg“ — sagði Ilderim.
„Og meira má eg ekki um það segja“—bœtti Balthasar
við og leit niðr í auðmýkt. — „Hvað það er, til hvers það
er, hvernig þangað má komast — það getr enginn sagt fyrr
er. barnið kemr til þess að taka við því að persónulegri
eign. Hann hefir með sér lyklana að hinu ósýnilega hliði,
sem hann mun opna ástvinum sínum, en meðal þeirra verða
allir, sem elska bann, því aðeins þeir, sem svo stendr á,
niurtu verða í hópi hinna endrleystu."
Eftir það var löng þögn. og varð Balthasar henni mjög
feginn eftir samrœðuna.
„Göfugi sjeik!“—sagði hann svo með rósemi þeirri, er
honum var svo eðlileg — „á morgun eða næsta dag þareftir
ætla eg að fara uppí bœ um tíma. Dóttur mína langar til
að sjá viðbúnaðinn, sem hafðr verðr á undan leikjunum.
Eg mun meira sggja um það, hvenær við förum. Og eg
mun sjá þig aftr. sonr minn! En nú býð eg vkkr báðum
góðar nætr og óska ykkr friðar.“
f>eir stóðu nú allir upp frá borði. Sjeikinn og Ben
Húr voru kyrrir og horfðu á eftir Egyptanum þangað til
hann hafði verið leiddr útúr tjaídinu.
T>á mælti Ben Húr: „Eg hefi, Ilderim sjeik! heyrt
sumt furðulegt í kvöld. Leyfðu mér að fara út og ganga