Sameiningin - 01.02.1912, Qupperneq 67

heyrðist til ára, sem seint var róið; skömmu síðar mátti
heyra orðaskil í þvi, er sungiS var, á hreinustu grísku, sem
öllum tungum þátíðarinnar betr var til þess löguð aS láta
ljós tilfinningar ákafrar sergar.
EfniS í söngnum var svo látanda:
Andvarp rís mér upp frá brjósti, er eg syng
um sögulandiS fyrir handan Sýrlands-haf.
Ilmþrungnir vindar frá angandi söndum
voru mér andardráttr lífsins.
En nú leika þeir, því miSr, viS fjaSr-skúfa hinna
hvískrandi pálma
aldrei framar fyrir mig;
né heldr heyrast nú lengr í tunglsbirtu-kyrrSinni
stunurnar í Níl, þaSan er straumrinn líSr framhjá
Memphis-borgar rústum.
Ó, Níl! þú guð minnar magnþrota sálar!
í draumum þú kemr til mín;
og meSan mig dreymir, leik eg mér viS lótus-blómiS
og syng forna söngva um þig;
úr fjarska heyri eg Jfffemnons-súlu hljóminn
og kallandi raddir frá Simbel, sem mér er svo
vet viS;
og svo vakna eg viS ástríSu sorgar og sársauka
útaf því að eg skyldi nokkurn tíma geta fengiS
af mér að lcveSja allt þetta.
Þá er söngnum var lokiS, var mærin, sem söng, komin
framhjá pálma-^þyrpingunni. NiSrlagsorSin liSu framhjá
Ben Húr, sem þá einmitt var hlaðinn þungri, en angrblíSri
skilnaSar-sorg. Um leiS og bátrinn fór framhjá leiö dýpri
skuggi inní hyldýpi nætrhúmsins.
Ben Húr dró þungt andann, og var nálega einsog hann
styndi.
„Eg þekki hana af söngnum — dóttur Balthasars. Hve
fagr var söngr sá! Og hve fögr hún er!“
Hann fór aS virSa hana fyrir sér í huganum: hávaxna,
rennilega, töfrandi, — stór augu, lítiS eitt yfirskyggS af
drúpandi augnalokum, — fagrhvelfdar, blómlegar kinnar
og sváslegar varir meS djúpum lauturn í munnvikum.
Og hjarta hans tók þar undir meö þvi aS bærast óSar
er. áSr.
En nálega á sama augabragöi rann upp fyrir sálarsjón
hans — og einsog risiö uppúr vatninu — annaö andlit
yngra og fullt eins fagrt, barnslegra og blíðlegra, þótt elcki
skini útúr því annarr eins tilfinninga-ákafi.