Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1931, Qupperneq 90

72
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
ast um, að enginn væri hér boð
flenna hvorki í buxum né pilsi.
Meðan við nú hímdum og l)iðum
í þessum skála til að leggja fram
okkar skilríki, þótti okkur karl,-
mönnunum gaman að athuga þá
miklu breytingu, sem var orðin á
okkar kvenfólki blessuðu við ham-
skiftin. Því allar voru nú konurn-
ar, yngri sem eldri, orðnar til að sjá
eins og syrgjandi grátkonur við
heljar mikla jarðarför. Þótti okkur
breytingin mikil og snögg frá því
deginum áður. Því þá, eins og alla
dagana á undan, höfðu þær liisp-
urslaust sýnt sína livítu armleggi
bera upp á öxl, og, að eg ekki tali
um, silkisokkaða fótleggi og kálfa,
með sokkanna lit svo villandi lík-
ann því sem bert hörundið hefir.
Eg ýki það ekki að margur gat
blekkjast látið og haldið þær ber-
leggjaðar upp fyrir kné að minsta
kosti. En nú var öll dýrðin hulin
svörtu. Eigi að síður voru þær fríðu
fríðar eftir sem áður; — mikið er
skraddarans pund. Því það er eins
og á sama standi hverjum skollan-
um fríð kona klæðist ef aðeins
sést andlitið og vöxturinn; og í
þetta skifti virtust okkur sumar
orðnar hreinar Maríur að vexti og
vænleik.
Jæja. Inn fór öll hersingin, inn
eftir löngum göngum enn, mikil er
sú páfahöll, þar til loks við námum
staðar í veglegum sal; en svo mörg
vorum við að við urðum að dreifa
úr okkur með því að nokkuð af
hópnum færi inn í annan álíka
sal þar inn af og enn einn hópur
inn í þriðja salinn þar innar af, því
okkur var uppálagt að raða okkur
meðfram veggjunum í einfaldri en
þéttri röð. Rauðklæddir hempu-
þjónar sáu um þessa niðurröðun
á okkur og báðu okkur að bíða ró-
lega nokkra stund, þar til hinn
heilagi maður birtist okkur.
Nú stóðum við þarna eins og
stofnsett tré og biðum góðan hálf-
tíma, sem okkur fanst meira en
heill, og reyndum að brosa, en
þorðum ekki að mæla.
Kyrðin í stofunum var álíka og
þegar englar svífa í kring yfir góðu
og guði þekku sofandi barni (sbr.
“Sitji guðs englar samán í hring
sænginni yfir minni’’). Nú lá við
að við færum að hrjóta, og sofa
standandi eins og hestar við stall;
en þá fór einhver franskur kollega
að hvískra og pískra og valdalegur
kardínáli setti ofan í við hann. í
þeim svifum var hurð hrundið upp
og inn gekk páfinn, innan úr sinni
allra helgustu baðstofu. Fylgdu
honum tveir rauðhempuklæddir
kardínálar, og þrír vígamannlegir
vopnaðir og gullbúnir hermenn.
Sjálfur var liann í livítleitum, skó-
síðum slopp, sem fór honum vel,
með hvíta kollhúfu á höfði, létta
ilskó á fótum með rósinkrans eða
perlukeðju laust vafða um mittið,
góðmannlegur og greindarlegur á
svipinn. Einn hermannanna gekk
næst honum og var vígamannleg-
ur og einbeittur á svipinn. Auk
vopnanna, sem glömruðu við hlið
honum, hafði hann í liendi svart
prik úr spansreyr, og var það auð-
sýn varúðarráðstöfun, ef einhver
gestanna skyldi dirfast að verða
handóður við hinn helga húsbónda
hans.
Nú gekk páfi á röðina frá ein-
um til annars alt í kring þar sem