Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1931, Side 91

ITJÁ PÁFA
73
við stóðum með veggjum fram,
Og um leið krupu allir á vinstra
kné hver af öðrum eins og hafði
verið fyrir okkur lagt. Þó vóru fá-
einir kollegar sem óhlýðnuðust
þessu. Það voru skozkir læknar,
alvarlega trúaðir í sinni mótmæl-
endatrú, sem töldu sér óheimilt
samkvæmt sínum skírnarsáttmála
að krjúpa fyrir kaþólskum páfa; og
var séð í gegnum fingur með það.
En við hinir greyin, sem einnig átt-
um að teljast mótmælendur og ev-
angelisk-lútherskir, við höfðum
ekki hugsun á að gera neitt uppi-
stand, heldur létum okkur þarna
svínbeygja fyrir hinum kaþólska
páfa, og nú rétti hann fram hægri
hendina að hverjum einum, og gaf
kost á, að hver sem vildi, skyldi
kyssa steinhringinn fagra á græði-
fingri hans. En vatnstær bergkrist.-
all ljómaði í hringnum. Eg held
nú að fæstra varir hafi snert hring-
inn, því okkur mun flestum hafa
fundist það stríða á móti allri
heilsufræði og okkar bakteríuvís-
indum, að fara að ata sig út í
munnslefju hvors annars. Við sem
þannig vorum innrættir, við létum
okkur nægja að horfa á kristallinn
og í hæsta lagi púa á hann. Það
gerði eg og þóttist laus úr löllum
vanda og frelsaður frá allri páfa-
villu. En hins vegar sá eg nokkra
sem smeltu á hann rembingskossi.
Það voru spánskir og ítalskir koll-
egar. Og eina starfssystur franska
sáum við grípa hönd páfans tveim
höndum með almiklum fjálgleik
°g kyssa fast. Eftir á sagði hún
okkur, og hældist um, að hún hefði
haft í höndunum nokkra skart-
Sripi, til þess að þeir helguðust
'um leið af snertingu páfans. Hafði
einhver frænka hennar kent henni
þetta klókindabragð.
Eftir að páfinn hafði lokið göng-
unni og gert öllum skil í herberg-
inu, nam hann staðar, leit yfir
söfnuðinn, signdi sig og gerði kross-
mark til okkar um leið og hann
mælti fram nokkur blessunarorð á
latínu, sem enduðu með “per omnia
secula, seculorum — Amen!”. Fór
hann síðan inn í næsta herbergi og
hin prúðbúna vopnaða sveit með
honum. Stóðum við þá öll á fæt-
ur, læknarnir og kvenfólkið og
kímdum. Þeir sem kaþólskir voru,
brostu af gleði og sæluríkum sálar-
friði yfir að hafa hlotið páfans
blessun; en við hinir, mótmælend-
urnir, evangeliskir eða hálfvolgir
og trúarveikir eins og eg, við hálf-
skömmuðumst okkar fyrir frammi-
stöðuna, og hétum að gera ekki
slíkt aftur, þó góð þóknun stæði til
boða.
Við gengum síðan út úr höllinni
og glöddumst er við komum út í
sólskinið, glöddumst yfir því að
vera komin út úr hálfgerðu mið-
aldamyrkri út í heiðríkju vorrar
aldar, vorrar mannspekisaldar, sem
vill koma frá öllum kreddum og
klerkavaldi.
Fór svo hver heim til sín. Við
karlmennirnir komum við í gilda-
skála og hrestum okkur á góðu
ítölsku víni, en kvenfólkið skund-
aði strax heim til að fara úr svörtu
flíkunum. Þær sviptu af sér svörtu
höfuðslæðunni og létu drengjakoll-
ana njóta sín frjálslega í dagsbirt-
unni. Og þær fóru aftur í ljós-
leita, ermalausa sumarkjólana, er
voru flegnir niður á brjóst og bak