Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1931, Síða 113

HANNES HAFSTEIN
93
ur símans. Og straumur þess-
máttar, er nú tekinn til að “eyða
ísi og snæ og auka blóm”. —
Mikið og merkilegt þanþol er í
þessum hendingum skáldsins og
spásögn dálega fleyg. —
Mótstöðumenn H. H. ætluðu að
fella ráðherrann, með því að snúa
síma vírunum að hálsi hans. Þeir
hóuðu upp almenningi til að gera
aðsúg að honum, svo að honum
skyti skelk í bringu. En þá kom
alls engi flóttasvipur á ráðherrann.
Hann sló í borðið en brosti þó og
kvaðst ekki beygja sig fyrir þess-
háttar, goluþyt! Þá sýndi hann
að skáldið, sem kvað um Kalda-
dal og orti brúardrápuna, var sam-
v a x i ð stjórnmála - forkólfinum.
Hannes Hafstein barðist fyrir
símamálinu, gunnreifur þ. e. a. s.
orustuglaður. Hann sá það sem
fáir gátu séð, að síminn mundi
borga sig beinlínis og enn betur
óbeinlínis, þegar fram í sækti.
Miklir menn sýna yfirburði sína
á tvennan hátt: með vitsmunum,
sem grípa tækifæri og hugkvænmi,
sem skapar tækifæri. H. H. sýndi
báðar þessar tegundir stjórnvizk-
unnar í ráðherradómi sínum, þegar
hann kom símanum til Reykjavík-
ur, yfir haf og land, og þegar
liann sat að samningum við Dani.
Þar í landi var kveðið svo að orði,
að liann vefði ráðgjöfum konungs
um fingur sér, þegar hann þreytti
við þá taflbrögð stjómmenskunn-
ar. Hérna í útskeri öfundsýkinnar
var honum brugðið um gúnguhátt
við Eyrasund. Um þann mótblást-
ur eða aðkast mun hann hafa
kveðið vísuna:
“Takt’ ekki níðróginn næm þér.
Það næsta gömul er saga;
að lakasti gróðurinn ekki er,
sem ormarnir helst vilja naga.”
— Eg drap á listina þá að grípa
tækifæri og skapa þau. Sá þjóð-
málamaður verður langlífur í land-
inu, eða endurminningum kynslóð-
anna, sem grípur þau og skapar.
Sú list getur komið í ljós í smá-
málum jafnt sem stórmálum.
Þegar H. H. var ráðherra, bar
svo við, að umkomulaus unglingur
sótti á fund hans í “Hvítahúsinu”.
Drengurinn fýstist til Danmerkur
í þeim vændum að kynna sér
sandgræðslu á Jótlandsskaga.
Sveinninn vissi um uppblásturinn
í Rangárþingi og sandfokið sunn-
anlands, sem kaldrifjaður land-
nyrðingurinn lét til sín taka og
færði í aukana. Sveinninn vildi
freista þess að hefta þenna upp-
blástur að fenginni reynslu utan-
lands. En hann skorti fararefni.
Fáir höfðu trú á því, að gróður-
reipi mætti flétta úr sandinum;
því að Strandakirkja sú máttuga
gat ekki haldið í grassvörðinn í
sínu nágrenni — þó hjálpað gæti
út í frá ótal nauðleitarmönnum á
sjó og landi. Unglingurinn kvaddi
dyra að ráðherrasalnum, með
hálfum huga, því að honurn lá
liálmvisk þar sem lijartað skyldi.
Hann gekk þó inn og stóð frammi
fyrir ráðsmanni þjóðarinnar. —
Komumaður stundi upp erindinu:
fjárbón til utanfarar. Hann mun
hafa haft einhver meðmæli. Ráð-
herrann þagði um stund og virti
unglinginn fyrir sér, ekki þó með