Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1940, Blaðsíða 78

56
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Allir íslensku námupiltarnir tóku
Bessa mjög vel, rétt eins og hann
væri bróðir þeirra, og sögðu hann
marg-velkominn í hús þeirra. Og
Jón sagðist skyldi gjöra alt, sem sér
væri mögulegt, til þess að útvega
honum einhverja atvinnu þar í bæn-
um. Um kvöldið var Bessi glaður
og skrafhreifinn. Hann sagði piltun-
um fréttir frá fslandi; þótti þeim
hann vera fróður um margt og segja
vel og skilmerkilega frá. Og hann
var í húsinu hjá okkur um nóttina.
Morguninn eftir, þegar piltar fóru
til vinnu sinnar, fór Bessi með þeim.
Jón talaði máli hans við verkstjór-
ann og spurði hann, hvort hann gæti
ekki fengið þessum unga manni eitt-
hvert létt verk að vinna. En verk-
stjórinn sagðist ekki hafa neitt verk
til handa honum þá í svipinn, því að
nú væru fleiri menn í námunni en
þörf væri á. Bráðum myndi þar
samt verða meira til að gjöra, og þá
skyldi hann veita piltinum atvinriu,
ef hann vildi.
“En eg skal segja þér nokkuð,”
sagði verkstjórinn við Jón; “eg er
viss um að hann Harrigan, frændi
minn, yrði glaður, ef hann fengi
þenna unga mann til að fara til sín í
haust. Hann á dálitla landspildu
kippkorn hérna fyrir vestan þorpið,
og hann þarf að láta hreinsa þann
blett, því að hann ætlar að gjöra úr
honum akur og sá í hann höfrum og
bókhveiti að vori. En landið er
grýtt og víða vaxið kjarr-skógi. Og
er þar nóg til að gjöra. Frændi minn
er maður latur og værugjarn og
vinnur aldrei neitt á landi sínu, nema
að einhver duglegur maður sé með
honum. Eg skal nú tala við hann í
dag og vita hvort hann vill ekki
ráða piltinn til sín.”
Jóni leitst vel á þetta, því að hann
var Harrigan ofurlítið kunnugur, og
sagði að Bessi mundi taka þessu
boði með þökkum. En við sáum það
á Bessa, að honum þótti fyrir því, að
geta ekki fengið vinnu í gullnám-
unni.
Tveimur dögum síðar kom Har-
rigan á tvíhjólaðri kerru, sem jarpur
hestur gekk fyrir, til þess að sækja
Bessa.
Harrigan var mikill maður vexti
og vænn sýnum, með hrafnsvart hár
og stór, dökk augu. Hann leit út
fyrir að vera rúmlega þrítugur að
aldri, var stillilegur og prúðmann-
legur í framkomu og lágraddaður og
seinmæltur. Það voru um tvær míl-
ur enskar frá námubænum og að
húsi hans, sem stóð undir háum hól
nálægt sjónum. Og þar allnærri var
löng bryggja og stórt naust. Land-
spilda sú, er Harrigan átti, náði alla
leið frá sjó og upp á hólinn, og var
um hálf míla á lengd og fjórði hluti
úr mílu á breidd. Harrigan var á
þeirri skoðun, að á þessu svæði væri
gull í jörðu, einkum í hólnum, og
var hann búinn að grafa þar gryfjur
alldjúpar á nokkrum stöðum, en fann
þar þó aldrei neinn málm. Menn
kölluðu hann: Harrigan, the pro-
spector, þegar þeir töluðu um hann
á bak. Hann fékk besta orð, og öll-
um var hlýtt til hans, sem komust í
kynni við hann; en hann þótti samt
nokkuð sérvitur og einrænn á stund-
um. Hann var af írskum ættum, en
konan hans var skotsk. Þau áttu son
(fallegan og elskulegan dreng), sem
var fimm eða sex ára gamall, þegar