Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1940, Side 123

ÞINGTÍÐINDI
101
Eg viðhef orðið Þjóðrœkt að yfirlögðu
ráði í þessu sambandi, því að vissulega
er það meir en ræktarsemin ein, þó fögur
sé, að varðveita hið göfugasta og líf-
rænasta í ættareðli sínu og ættarerfð-
um; það er sjálfsrœkt og sálarrœkt af
djúpstæðasta og viturlegasta tagi, því
að “rótarslitinn visnar vísir, þó vökvist
hlýrri morgundögg.”
Þetta skildist vorum fallna foringja
flestum mönnum betur, og þessvegna
var svo mikill hluti æfistarfs hans bein-
línis unnið með það mark fyrir augum,
nð hinn islenski ættstofn í landi hér
visnaði ekki í rót, en dragi í lengstu
fög menningarlega næringu úr þeim
jarðvegi, sem hefir veitt feðrum vorum
og mæðrum, og þeirra feðrum og mæðr-
um um aldaraðir, lífsþrótt og sigurmátt
í baráttunni við hin andvígustu kjör.
Vér stöndum nú á þeim tímamótum í
þjóðræknisstarfsemi vorri — og hafrót
líðandi tíðar gerir oss eigi léttar um vik
—■ að þörf er liðstyrks allra þeirra, sem
þeim málum unna. Má oss því öllum
fjóst vera, hver harmur er kveðinn fé-
lagi voru og hvert skarð er orðið í hópi
andlegra leiðtoga vorra hér á vestur-
vegum með fráfalli dr. Rögnvaldar. En
hér eiga aftur við orð Guðmundar Frið-
jónssonar úr eftirmælunum, sem eg
vitnaði til í byrjun máls míns:
‘Það betrar hug að bjóða góðar nætur—
ef brosi er fórnað veitist skáldi hljóð'—
þeim skilamanni, er skattpeninginn
lætur
nieð skörungsbrag af hendi i aldasjóð.”
“Sjaldan er ein báran stök,” segir hið
fornkveðna. Hefir félag vort fengið að
kenna á beiskum sannleik þess spak-
n^ælis siðustu mánuðina. Fyrir rúmri
viku flaug sú harmafregn um allan hinn
nientaða heim, að látinn væri hinn
niarghæfi landstjóri Canada, Tweeds-
niuir lávarður, en eins og yður er öllum
kunnugt, sýndi hann fyrir tveim árum
síðan félagi voru þá miklu sæmd, að
^ha útnefningu sem Konunglegur
Heiðursverndari þess (Honorary Royal
atron). Þakkarbréf, er hann sendi fé-
nginu, þegar honum barst heiðursskír-
teini þess, er ljósprentað í Tímaritinu í
ár, og ber það fagurt vitni hlýleik hins
látna þjóðhöfðingja til Þjóðræknisfé-
lagsins, kynstofns vors og fræða vorra.
Er hann einn i flokki fjölmargra andans
skörunga og afbragðsmanna í hinum
enskumælandi heimi, beggja megin
Atlantshafs, sem fengið hafa mætur á
íslenskum fornbókmentum og drukkið
af lindum þeirra. Talshátturinn segir,
að menn þekkist af vinum sínum. Bók-
mentirnar þekkjast einnig af sínum að-
dáendum. Oft hefir að sönnu verið á
það bent — en það er þess virði að end-
urtakast — að það hafi einmitt verið
margir hinir ágætustu og fjölmentuð-
ustu menn erlendir, sem ástfóstri hafa
tekið við hinar fornu bókmentir vorar.
Dæmi þeirra manna ætti að vera oss
íslendingum eggjan og áminning um,
að vanrækja eigi vora bókmentalegu
arfleifð, þar sem gnægð gulls er að
finna, þó að það liggi vitanlega mis-
jafnlega laust fyrir. 1 því tilliti getur
hinn látni Heiðursverndari vor verið oss
til fyrirmyndar, og fyrir þá ræktarsemi
hans við erfðir vorar, sem og fyrir góð-
vildina í vorn garð, minnumst vér hans
með þakklátum huga.
Enn er eins manns að minnast, sem
mjög kom við sögu félagsins um skeið,
en það er séra Ragnar E. Kvaran. Vafa-
laust setti marga hér vestan hafs
hljóða við fregnina um andlát hans
nær ágústlokum á liðnu sumri. Átti
þessi fjölhæfi og glæsilegi maður mikil
ítök í hugum vor hér vestra, ekki sist
innan Þjóðræknisfélagsins, því að hann
var ýmist forseti þess, vara-forseti eða
ritari, á starfstíð sinni hérlendis. Skip-
ar hann því heiðursrúm í sögu félags-
ins og minningum vorum.
Auk hinna framantöldu höfum vér
átt á bak að sjá eftirfarandi mætum
félagssystkinum á árinu, að því er mér
er kunnugt:
Mrs. Björg E. Johnson, Reykjavík, ísland
Eiríkur Jóhannsson, Árborg, Man.
Hávarður Guðmundsson, Hayland, Man.
S. A. Anderson, Blaine, Wash.
Próf. Loftur Bjarnason, Salt Lake City,
Utah.