Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1948, Síða 47

ORÐHELDNI
29
Um það leyti sem Val var að búa sig
1 teiðangurinn, fékk hann þungt kvef.
^eck læknir latti hann til ferðarinnar,
sagði að það væri hættuspil fyrir hann
að leggja í langferð, eins og hann væri
a sig kominn. En Val aðeins glotti að
ráðum læknis. Hann hafði alla ævi haft
heiðinna manna heilsu, og gat ekki
hugsað sér, að smákvilli eins og kvef,
hreytti áformum hans. Um þrákelkni
Vals er óþarft að fara mörgum orðum,
þú veist hvernig okkur hefir gengið að
íá hann til að undirrita víxilinn. .
Samningur Robinsons við fiski-
haupmennina er uppi fyrsta mars”,
segir Val. “Og eg hefi lofað að koma
fiskinum til Creeksby fyrir þann dag;
°g eg er ekki vanur að ganga á bak
°rða minna.”,
Læknirinn gerði sitt til að ráða hon-
Ulu h'á að takast ferðina á hendur.
Sýndi Val fram á, að ágerðist kvefið og
snerist upp í lungnabólgu, yrði hann
nieira til tafar en flýtis. En hann skelti
skolleyrum við orðum læknis og ann-
ara, sem vildu honum þó alt hið besta.
Það er margt handtakið við að búa
stóra dráttarlest í langa ferð út á vatn-
jð. Val átti í ótal snúningum, og þó
asinn væri, taldi hann það skyldu sína
aö hafa eftirlit með öllum undirbún-
lngi til ferðarinnar. En þegar lestin
Var loks til að leggja upp, skárust tveir
okumennirnir úr leik. Báru því við að
þeir væru lasnir og aftóku að leggja á
vatnið. Val bar þeim heigulskap á
rýn. og ásakaði þá jafnvel um svik-
semi. Hann hálfgrunaði að lasleikinn
Væri uPPgerð, og fyrirsláttur einn, og
varð harður í horn að taka. Og þegar
þetta bættist á þreytuna og lasleikann,
varð Val annar maður, en eg hafði áð-
Ur þekt hann fyrir. Vanalegri stilling
rans og Ijúfmensku var lokið; og nú
óð hann um eins og grenjandi ljón.
ökumenn hans voru allir Islendingar,
og þó eg skildi ekki reiðilestra hans,
er mér nær að halda, að orðbragð hans
hafi ekki verið upp á það fínasta.
Svo mikið þótti mér fyrir þessum
vandræðum vinar míns, að eg bauðst
til að gerast ökumaður í lestinni. Val
þáði þáð með þökkum; en enn vantaði
okkur mann. 1 þessu kemur maður og
býðst til að slast í förina. Við tökum
honum fegins hendi, þó hann væri
mesta mannleysa og landeyða. Hann
mun hafa verið skírður James, en í
Creeksby var hann ætíð kallaður Rotti,
líklega af því, að hann sást fyrst í þorp-
inu haustið sem rotturnar gerðu fyrst
vart við sig í Creeksby. Eftir það kom
hann á hverju hausti, um það leyti
sem vertíð byrjaði, og slæptist hér
fram á vor. Ekki virtist hann liafa neitt
sérstakt fyrir stafni; en þó hann sæist
aldrei gera ærlegt handarvik, gekk hann
þokkalega til fara og skildi jafnan við
þorpið skuldlaus. Var mælt, að tekjur
hans takmörkuðust við það sem hann
græddi í spilum, billiard-leik og laun-
sölu áfengis.
Val klæddi okkur Rotta eins og
hina, í hvítar úlpur utan yfir ósköpin
öll af ullarfötum. Úlpunni fylgdi áföst
skýluhetta fóðruð loðskinnum; en til
fótanna vorum við í þremur ullar-
sokkum og mjúkleðursskóm.
— Svo þú hefir aldrei séð eina þessa
flutningslest. Þær eru víst ærið ólíkar
karavönum Austurlanda. Þó er þessi
ísauðn vatnsins einskonar eyðimörk,
þegar stormurinn æðir um hana og
drífur snjóinn í hrannir, sem sífelt
breyta um stærð og form; og skafhríðin
fyllir vit manna og skepna glithvítum
frerasandi. Mun þó blindbirta sólar-
innar mun þolanlegri en heiðríkja og