Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1948, Side 80
62
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Og svo kemur Irinn,
Ertinn og týrrinn,
Fljótur til svars og fyndinn.
Á brestina ber hann,
Svo bölvar og sver hann,
Og varpar því tíllu út í vindinn.
Þá eru Frakkar
Svo fullir af kæti,
Sem ódælir krakkar,
Með alskonar læti,
Tindil-fættir og tala í nef;
Eg trúi’ að þeir fái aldrei kvef.
Með róðu-krossa og rauða klúta
Þeir skera hrúta
1 svefni um svartar nætur,
Og fara á fætur
Fyrir allar aldir,
Illir og kaldir;
Og ætla þá tíllu að stúta.
En Þjóðverjinn, þungur og feitur,
Þambar sinn bjór á kveldin,
Er situr hann sveittur við eldinn,
Síngjarn og undirleitur.
Um töfra-lyf liann talar ný,
Og tundur-skip loftinu í;
Því altaf veður liann aur og elg,
Er orðinn að vísinda-belg.
Og ítalinn smár
Er altaf knár,
Og mokað getur
Mörgum betur.
En voða-gestur
Hann verður mestur,
Þegar hann bragðar vín,
Það bannsett fylli-svín.
Þar verður Tyrkinn vænni,
Og virðist kænni,
Því Bakkus hatar hann,
Sá herjans mann;
Og fleskið hann forðast sem eitur,
Og fær aldrei geitur.
En Grikkir gleypa alt,
Gott og ilt — heitt og kalt,
Og selja aldini og egg
Undir sérhverjum vegg;
Og sælgæti þykir þeim salt.
Og Rússinn er sterkur og stór,
Og stinnur sem þjór,
Með skolbrúnt skegg og liár,
Og blakkar brár.
Hann biður um brennivín
Og bölvar og hrín,
Ef ekki er strax
Alt til taks;
Og hver sem fætur á
Sér forðar þá.
Inter pókúlá!
Svo kemur Svíinn,
1 sjóbúðum þarfur,
Er drýldinn og djarfur,
Og dálítið lýginn. —
Segir hann sögur
Af kóngum og kempum,
Og klerkum í hempum,
Og ber saman bögur. —
Og málið hans mæra
Er mjúkt eins og gullið,
En bannsett er bullið,
Sem börnin lians læra.
Og Finninn þykir frækinn kall,
Sem faðir hans og móður-kyn.
Hann gefur lítt um glaum og svall,
Né gróða-brall;
En vínsins er hann vin. —
Og breiðar eru herðar hans,
Og hárið hvítt sem viðar-ull.