Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1948, Blaðsíða 92

74
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA
menn þeirra, greiddu götu hennar á
ýmsan hátt, en þrátt fyrir það, kýs hún
þó, að liverfa til föðurhúsa aftur, og
dvelst þar á meðan aldur endist, og
þar verður það, að hún vinnur mikið
og merkilegt starf.
Úr utanför sinni kom Málfríður með
nokkuð af bókum með blindra letri,
og síðar bætti hún stöðugt við þær. Auk
dönskunnar, sem hún var vel að sér í,
las hún norsku og sænsku, og einnig
esperanto sér til gagns og gleði. Líka
átti hún kenslubók í þýsku og var far-
in að kynna sér það mál. Skömmu áður
en hún lést hafði hún keypt sér ritvél,
og var komin vel á veg með að notfæra
sér hana. Reikningsgáfu hafði hún
með afbrigðum góða, reiknaði þung
dæmi rétt og mun þó tæpast hafa verið
búin, að læra almenn undirstöðuatriði
reiknings, er hún níu ára gömul misti
bæði sjón og heyrn. Líka undruðust
margir, hvílíkt stálminni henni var
gefið, og einnig, hve mikið hún vissi
og kunni af sögum, ijóðum og als-
kyns fróðleik.
Málfríður var gædd óvenjulegu and-
ans atgjörvi, ekki einungis næmi, skiln-
ingi og minni, heldur og, fágætum
verklegum hæfileikum. Hygg eg, að á
því sviði, muni hún hafa átt fáa sína
líka, jafnvel þótt ekki væri tekið tillit
til þess, að hún var blind. Ákjósanlegt
væri, að geta birt skrá yfir alt, sem hún
vann síðustu sjö árin heima í föður-
garði, en slíks er enginn kostur, þar
sem munir þeir er hún vann, eru nú
dreifðir, seldir eða gefnir, um alt land
og einnig til Norðurlanda og Vestur
lieims.
Eg set hér ofurlítinn kafla úr bréfi
móður hennar til mín. Þar er að finna
allgóða greinargjörð, á hinum merki
legu vinnu afköstum hennar, en Jró
ekki líkt Jrví nógu fullkomna. Móðir
liennar segir: “Þú spyrð um vinnubrögð
Fríðu dóttur okkar. Um Jsau get eg
ekki sagt nákvæmlega, en Jdó er mér
óliætt að fullyrða, að á rneðan hún
lagði aðallega fyrir sig, að vefa, hand-
klæði, dregla og eldhús þurkur, óf hún
tuttugu til tuttugu og fjóra vefi yfir
árið, og reglan var, að hafa J)á fimtíu
metra langa. En síðustu árin er erfið-
ara gerðist að fá efni, og hún fór að
vefa fjölþættara, svo sejn bekk- og
rúntábreiður, borð og kjóla dúka, sessu-
borð, gardínur og fleira, varð metra-
fjöldinn ekki eins mikill. Hún vann
sjálf að öllu sem að vefnaðinum laut,
svo sem rakningu og uppfestingu. Um
prjónlesið er ekki heldur hægt að gefa
neinar nákvæmar upplýsingar, en Jsað
voru, að öllum fanst, mestu undur,
hverju hún afkastaði, bæði fyrir heim-
ilið og ])að, sem hún seldi og gaf og
prjónaði fyrir aðra, mikið af J>essu var
alskonar karla-, kvenna- og barnafatn-
aður, svo sem kjólar, pils, vesti og peys-
ur alskonar, einnig slæður, sjöl og dúk-
ar með margvíslegu útprjóni. Hún átti
mikið af vefnaðar- og hannyrða bók-
um fyrir blint fólk.”
Þannig hljóðar frásögn móður henn-
ar, en þar með er ekki hálfsögð sagan,
aðeins lauslegt yfirlit þess, hve miklu
hún kom í verk, en ekkert á }:>að minst,
með hvaða snildarbrag alt var af hendi
leyst, en ]:>að var einmitt J>að, sem
vakti undrun og aðdáun svo margra.
Hitt vissu færri, að liún var afkasta-
mesta manneskja sveitarinnar, og Jjó
víðar væri leitað.
Jakobína Johnson skáldkona og
fleiri merkir Vestur-íslendingar er hér
voru á ferð sumarið 1935, dáðu mjög
handbragð hennar, og keyptu hluti af
henni til minja. Vinkonum mínum