Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1948, Blaðsíða 48

30
TÍMARIT ÞJOÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA
hitasterkja hinnar austrænu eyðimerk-
ur.
Fyrir lestinni gengur snjóplógurinn,
sem skefur ísinn og kastar snjónum til
beggja hliða. Fjórir hestar ýta honum
á undan sér, og er það svo þungur
dráttur, að skift er um á hverjum tveim
tímum. En í fari lians reynist dráttur-
inn tiltölulega léttur. Á einum sleðan-
um er tjaldliús, hlýtt og furðu rúmgott.
Þar matast lestarmenn á daginn, og sofa
á nóttunni. Eftir endilöngum hliðum
þess, að utan, liggja jötur úr striga. Við
þakið eru festir dúkar svo breiðir, að
tjalda má yfir hestana, sem bundnir
eru undir veggjunum. Annars eru dúk-
ar þessir vafðir upp á daginn og liggja
þá í jötunum. Það er því svo um búið,
að öllu leyti, að þar lætur nótt sem
nemur; því á þessari eyðimörk er eng-
ill hörgull á vatni, fyrir menn og
skepnur. Með því að höggva vök í ís-
inn er vatnsbólið fengið.
Á öðrum degi út úr Creeksby, kom
maður á hundum, á eftir okkur. Hafði
liann auðsjáanlega haft liraðan á, enda
var ferðinni ekki lengra heitið en til
okkar. Hann afhenti mér bréf til Rob-
insons, og þekti eg rithönd Sally minn-
ar á því. Svo sneri bréfberinn heim
um hæl.
Ekki gat eg getið mér til um bréfs-
efnið, en Jaóttist viss um að það væri
áríðandi. Því þó Sally væri léttúðug
og ærslafull, kom mér ekki til hugar,
að hún hefði gert út þennan sendi-
svein sinn með ástabréf til unnustans,
þó Robinson gæti kallast því nafni,
sem mér var ókunnugt um. Og eg gekk
þess ekki dulinn, að hér lá meira við.
Ferðin gekk vel út. Veður fremur
gott og þolanleg færð, enda lausir sleð-
ar. Það eina sem amaði að, var ástand
Vals, því kvefið fremur ágerðist en
létti.
Það var seinni part dags, sem við náð-
um í ver Robinsons; og tók hann vel á
móti okkur. Höfðum við gert ráð fyrir
að hvíla okkur það sem eftir var dags-
ins og ferma ekki sleðana fyrr en að
morgni. En það fór á aðra leið. Og
það var bréf Sally, sem breytti áætlun
okkar.
Einhvernveginn hafði hún hlerað, að
botninn var dottinn úr fiskimarkaðn-
um og eftir síðasta dag febrúar mundi
fiskurinn ekki borga flutningsgjaldið,
hvað þá meira. Fram að þeirn tíma
var félagið sem Robinson seldi veiði
sína, skyldugt, að greiða það verð sem
samið var um. Að öllu forfallalausu
höfðum við nægan tíma til stefnu, en
hér var of mikið í húfi, til að eiga
nokkuð á hættu. Ulviðri og íssprungur
gætu hamlað svo og tafið för okkar, að
við næðum ekki til Creeksby í tæka
tíð. Og þar sem tefla var um tap eða
gróða á allri vertíðar-veiði Robinsons,
aftók Valur, að eiga nokkuð á hættu.
Og í stað þess, að reykja og rabba eða
spila rumrny eftir kvöldmat, var tekið
til óspiltra málanna að ferma sleðana.
Það hafði verið mokafli síðustu dagana,
en sá fiskur var allur laus, og urðum við
að pakka hann í kassa sem við höfðum
komið með. Robinson hafði gert ráð
fyrir að öll veiðin og útgerðin yrði
flutt í einni ferð; en brátt kom í ljós,
að þessu varð ekki við komið. Netin
voru enn í vatninu. Þess utan var fisk-
urinn svo mikill, að hann komst ekki
allur á sleðana, hvað þá meira. Það
varð því úr, að menn Robinsons yrðu
eftir, þar til liann semdi við aðra flutn-
ingsmenn, um að sækja þá og það sem
þeir hefðu meðferðis. Sjálfur tæki Rob-
inson pláss Vals í lestinni. Enda veitt.i