Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1948, Blaðsíða 94

76
TIMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÆLAGS ISLENDINGA
ótrúlegt, þótt hún yrði mér og öllum
öðrum sem kynni höfðu af henni,
harmdauði, svo ung sem hún var og
vaxandi.
Eg minnist ógleymanlegra stunda, er
við móðir hennar sátum í litlu stof-
unni heima á Kolmúla og töluðum um
“Fríðu”, lásum kafla úr bréfum henn-
ar, og skoðuðum fögur handaverk
hennar. Eg varð gripin aðdáun, hrifn-
ingu, á mannsandanum, hvers hann er
megnugur, þrátt fyrir allar þrengingar.
Eg hefst yfir hversdagsleikann, það er
sem eg leggi leið mína um blómgaðan
aldingarð, altekin lotningu yfir dá-
semdum tilverunnar.
Málfríður var fríð sýnum fremur liá
og grannvaxin, framgangan djarfleg og
með fyrirmensku brag, þótt sjónarinn-
ar væri vant. Mun lienni á ýmsan hátt
hafa svipað til föður- og móður-
ömmu, sem báðar voru fríðar sýnum,
og hagleiks konur.
Að Málfríði látinni gáfu foreldrar
hennar, bókasafn hennar, senr orðið
var talsvert að vöxtum, til “Blindrafé-
lagsins” í Reykjavík, og var með því
bókasafni, og nokkru fjárframlagi,
stofnaður sjóður er ber nafnið “Minn-
ingarsjóður Málfríðar Jónasdóttur”. —
Tilgangur sjóðsins er sá, að varðveita
og auka við nefnt bókasafn, og greiða
öllum blindum mönnum á Islandi sem
greiðastan aðgang að því. 1 upphafi
þessa erindis var talað um, að Helen
Keller hin ameríska hefði haft fágætan
kennara, en íslenska “Helen Keller”
átti fágæta foreldra, fágæta að þolgæði,
umönnun og ástríki. Ef allir íslenskir
uppalendur legðu slíka rækt við æsk-
una, sem Kolmúla hjónin við blinda
gáfaða barnið sitt, myndu, er tímar
líða, æðri sem lægri sæti þessa þjóðfé-
lags vel skipast, og hinn eini æskilegi
gróandi þjóðlífsins dafna, gróandi
manndóms og þroska.
Að lokum óska eg þess af lieilum
hug, að þessi minningarorð mættu
verða alþingi og ríkisstjórn áminning
og hvöt til þess, að efla starfskrafta
Blindrafélaga Islands og annara líknar-
félaga. — Eg vænti þess einnig, að sam-
úð og skilningur almennings, á kjörum
þeirra sem vanheilir eru, og þarfnast
sérstakrar umhyggju, fari vaxandi. —
Lífssaga “blindu stúlkunnar frá Kol-
rnúla”, sýnir, hvílíkir gimsteinar leyn-
ast stundum, hjá olnbogabörnunum
eða þeim, sem við erfiðust skilyrði búa,
ef vandlega er leitað og að er hlúð.
Áður en eg lýk máli mínu, vil eg,
þakka og minna á, hið fagra fordæmi
frú Unnar ólafsdóttur, er hún nýlega
gaf til “Blindrafélaganna” hér á landi,
yfir þrjátíu þúsundir króna. Slíks liöfð-
ingsskapar er okkur öllum gott að
minnast senr oftast.
Athugasemd:
Ritstjóvi Tímaritsins vildi ekki neita þessu
ágæta i'ttvarpsevindi upptöku, enda þótt það
sé stílað til og eigi einkum erindi til heima-
þjóðarinnar, að því er snertir blindra kenslti
og fjárframlög til þeirrar starfsemi. Höfund-
urinn er fyrvetandi Vestur-íslendingur, en er
nú búsett á föðurlandinu. Rilstj.