Harpan - 01.12.1937, Qupperneq 6

H A R
Heimski Hans og
Herra Hans átti þrjár krónur
í vasanum — þrjár skínandi fagr-
ar silfurkrónur.
Hann var á leið til maddömu
Maríu, til að kaupa nokkur út-
ungunaregg, svo að hann gæti
eignazt nokkra unga.
Hann var mjög hreykinn — og
ánægður með sjálfan sig og lífið.
Það kom ekki oft fyrir, að Hans
þefði í Svasanunr þrjár krónur, sem
hann átti sjálfur. Hann var fátæk-
ur, tötralegur, lítill vexti og frem-
ur latur, og náunganum ekki á-
vaílt sem hollastur. Hann hafði
unnið sér inn þessar þrjár krón-
ur fyrir að grafa skurð yfir garð-
inn hans Simba. — Honum fannst
það raunar ósköp leiðinlegt og
auðvirðilegt verk. Hann var líka
himinlifandi, er því var lokið, og
hafði fengið það borgað. — Nú
vissi hann, hvað hann átti að gera,
og var léttur í spori, þegar hann
stikaði til maddömu Maríu. Hjá
henni fékk hann tólf stór og fall-
eg egg, vandlega umbúiií, í stórri
flatri körfu.
„Pú verður að fara varlega með
þau“, sagði maddama María við
Hans. „Þú mátt ekki vera með
neitt liopp og hí á leiðinni heim“.
„Ó, það er engin hætta á því.
Ég hoppa hvorki né hía“, svar-
aði Hans hálfmóðgaður „Hérna
eru þrjár krónur. Og mundu það,
132 .
P A N
Snjólfur
að ef eitthvert eggjanna er fúl-
egg, þá verður þú að láta mig
hafa annað í staðinn“.
Hans lagði nú af stað heim-
leiðis og fór mjög gætilega með
körfuna. Á leiðinni mætti hann
Snjólfi vini sínum, og sýndi hon-
um eggin.
„Gakktu heim með mér, Snjólf-
ur“, s'agði Hans. „Ég skal þá
segja þér, hvað ég ætlast fyrir",
Snjólfur hafði ekkert á móti því
og sneri við með Hans. Og Hans
fór að rekja honum sínar áætlanir.
„Pú veizt, Snjólfur“, sagði
Hans, „að fólk heldur mig lat-
an og einskis nýtan, og að ég
muni aldrei verða ríkur. Ja, þetta
fólk — það stígur ekk'i í gáfurnar!
Sérðu þessi egg? Jæja, úr þeim
fæ ég tólf unga. Þá ætla ég að
fóðra með matarleifunum af borði
mínu, svo að þeir kosta mig
hreint ekki neitt. Peir munu verða
feitir og fallegir — og þá —
ja, hvað á ég þá að gera við þá,
Snjólfur?“
Selja þá“, sagði Snjólfur.
„Alveg rétt, Snjólfur“, sagði
Hans. „Ég ætla að selja þá fyrir
fimm lcrónur hvern, því að þeir
verða svo feitir. Hvað er tólf sinn-
um fimm, Snjólfur?“
„Sextíu“, sagði Snjólfur, sem
kunni margföldunartöfluna miklu
betur en Hans. „Sextíu krónur