Harpan - 01.12.1937, Page 30

H
A
A
N
R
FRIÐRIK
Það var einu sinni lítil stúlka,
sem hét Hildur. Hún átti heima í
litlu koti hjá foreldrum sínum.
Henni þótti mjög gaman að garð-
yrkju, þess vegna keypti mamma
hennar vökvunarkönnu, skóflu,
kvísl sóp og garðhrífu, og gaf
Hildi litlu áhöldin. „Þú getur
geymt þau í eplageymslunni,“
sagði mamma hennar. „Þá ruglast
þau ekki saman við dótið hans
Dadda. Það er nóg rúm bak við
eplagrindina.“
Hildur litla geymdi nú áhöldin
sín þarna. Hún var dugleg og
hirðusöm. Ávalt hreinsaði hún á-
höldin sín vel og vandlega að
loknu dagsverki og setti hvert um
sig á sinn ákveðna stað, enda
væru þau ávallt vís.
Á nóttinni, er þau voru ein í
ilmandi eplageymslunni, töluðu á-
höldin oft um Hildi.
„Það er gott að tilheyra svo
góðu barni,“ sagði sópurinn með
sinni skringilegu sópandi rödd.
„Hún fer svo vel með ^)kkur,“
sagði skóflan með málmröddu.
„Hún er ekki eins og drengur-
inn, nábúi Hildar,“ sagði vökvun-
arkannan. „Hann bara kastar á-
höldunum sínum inní í geymsluna
og dettur ekki í hug að hreinsa
þau. Þau eru óhrein og ryðguð,
og þrjú þeirra eru brotin.“
P
„Vökvunarkannan hans er með
gati á botninum,“ sagði garðhríf-
an.
„Skelfing er að heyra þetta!“
sagði kanna Hildar, og hrollur fór
um hana.
„Kvíslin hans er brotin,“ sagði
sópurinn.
„Hamingjan hjálpi mér! hvað
þetta er vondur og hirðulaus
drengur,“ sagði kvísl Hildar. „Ég
er fegin, að við tilheyrum honum
ekki! Ég vona, að hann komi hing-
að aldrei!“
jæja, en dag nokkurn kom ná.
granna-drengurinn í garð Hild-
ar. Hann hét Friðrik. Hann var
feitur og luralegur, latur oghirðu-
laus. Hinum megin við girðinguna
var skýli líkt og eplabyrgi for-
eldra Hildar. Og einu sinni, þegar
Friðrik horfði gegnum rifurnar á
skýlinu, veitti hann því athygli,
að hægt var að sjá inn í eplabyrgi
Hildar. Og græðgislegu litlu aug-
un hans sáu rauð epli, sem var
snyrtilega raðað á eplagrind.
Vatnið streymdi fram í munninn
á honum. „Epli! Drottinn minn
dýri!“
„Ég skal bíða, þar til Hildur og
allir eru farnir,“ sagði Friðrik við
sjálfan sig. „Þá skal ég klifra yfir
girðinguna, skríða inn um glugg-
ann og borða nokkur epli. Það
156