Harpan - 01.12.1937, Qupperneq 31

H A R
verður eplaveizla. — Og enginn
kemst að því!“
Friðrik gerði það, sem hann
hafði hugsað sér. Daginn eftir var
hann á verði og gætti að, er Hild-
ur og foreldrar hennar fóru inn
til að drekka teið sitt. Undir eins
og þau voru horfin, klifraði hann
í flýti yfir girðinguna og hljóp að
eplageymslunni. Dyrnar voru lok-
aðar, eins og hann hafði búist
við. En hann var ekki nema
augnablik að opna lítinn glugga,
sem var á geymslunni, og skríða
þar inn.
Hann hafði ágætt næði og át
fjögur stærstu og rauðustu eplin.
Síðan skreið hann aftur út um
■>
gluggann með tvö epli í vasanum.
Áhöldin hennar Hildar, sem
voru á hillu bak við eplin, litu
hvert á annað reiðileg á svip.
Hvernig dirfðtet þessi bannsettur
strákur að koma inn í skýlið
þeirra og stela eplum?
„Hildi verður kennt um að
hafa tekið þau,“ sagði kvíslin æst.
„Hér kernur enginn nema hún og
foreldrar hennar.“
Kvíslin hafði rétt fyrir sér. Hildi
var kennt um ep'ahvarfið og ávítuð
fyrir það.
„En mamma, ég snerti ekki á
eplunum,“ sagði hún. „Ég segi
þér satt, mamma. Ég myndi aldrei
taka neitt, sem þú bannaðir mér
að taka.“
„Jæja, en hver tók þau þá?“
spurði móðir hennar. „Dyrnar eru
alltaf lokaðar.“
P A N
I næstu viku tók Friðrik nokkur
epli í viðbót, og aftur var Hildur
litla ávítuð fyrir það. Hún grét
beisklega og var mjög hrygg. Á-
höldin hennar langaði mikið til
að segja henni hver þjófurinn
væri, er þau gátu ekki talað henn-
ar mál. Pað var hræðilegt!
Þá datt sóflinum ágætt ráð í
hug.
„Við skulum hegna Friðrik og
hræða hann svo eftirminnilega, að
hann komi hingað aldrei framar!“
sagði sópurinn. „Ég skal sópa um
fætúrna á honum, og vökvunar-
kanna, þú getur gert hann blaut-
an frá hvirfli til ilja.“
„Og ég skal raka hann upp og
niður,“ sagði garðhrífan.
„Og við skulum grafa undir
tærnar á honum og búa til hol-
ur, sem hann dettur í,“ sögðu
skóflan og kvíslin. „Hann verð-
skuldar refsingu. Vatnskarna, það
er hellirigning núna, svo að þú
þarft ekki annað en að stinga þér
út um gluggann, þá verður þú full
af vatnsdropunum — og þá ert
þú tilbúin að taka móti Friðrik!“
„Tilbúin að taka móti Friðrik!“
sungu öll áhöldin í kór.
Petta sama kvöld var Friðrik
svo óþægur og heimtufrekur, að
hann fékk engan kvöldverð. Hann
heimtaði það, sem ekki var til,
sagði að hitt væri óæti og hafði
alt á hornum sér. Friðrik var því
sannarlega svangur. Skömmu eftir
að hann var háttaður, ákvað hann
svo að læðast út, klifra yfir garð-
157