Heimilisritið - 01.02.1944, Síða 19

ekki langt að bíða“, svaraði
Kestry. „Ég á von á Costello og
Hammel þá og þegar“.
Lítilli stundu síðar var vinum
milljónamæringsins vísað inn.
Kestry símaði eftir hraðritara og
kveikti sér í vindli á meðan vitnin
settust. Kestry lét góða stund Hða
þar til hann hóf yfirheyrsluna.
„Costello, hvað hafið þér þekkt
Enston lengi?“
,.Atta eða níu ár“.
„Voruð þið meðeigendur í
nokkrum fyrirtækjum?"
„Nei. bára vinir“.
„Getið þér gert yður nokkra
grein fyrir því. hvers vegna hann
framdi sjálfsmorð?“
„Nei, ég skil það ekki, og mér
varð mjög mikið um, þegar ég
frétti þetta. Við vorum saman í
gærkvöldi, og þá var hann í ágætu
skapi. Hann hefur grætt vel að
undanförnu. Hann átti von á konu
sinni og börnum heim, og hann
hlakkaði mjög til að sjá þau“.
„Hafið þér sjálfur grætt vel upp
á síðkastið?“
„Nei. þvert á móti“.
„Á hvaða fyrirtæki hafið þér
tapað?“
„Alþjóðabaðmullarfélaginu“.
Kestrv þagnaði til þess að leita
að eldspýtum. Costello tók upp
vindlingakveikjara sinn og kveikti
fyrir hann. Andy leit ósjálfrátt á
kveikjarann. Hann var óvenjuleg-
ur í lögun og það mátti sjá að á
honum kviknaði með rafneista í
stað tinnu.
„Er þetta nýjasta gerðin af
vindlakveikjurum?“ spurði Andy.
Costello sýndi kveikjarann í
hendi sér. „Ég hef sjálfur fundið
hann upp — hann fæst ekki í búð-
um. Ég smíðaði hann sjálfur“.
„Það þarf sérkunnáttu til slíks“,
sagði Andy. „Þetta er sniðug upp-
finning“.
„Ég er útlærður rafmagnsfræð-
ingur". svanaði Costello þurrlega.
Eftir nokkrar spurningar í við-
bót, sneri Kestrv sér að hinum
manninum.
„Hammel, höfðuð þið Enston
nokkurra sameiginlegra hagsmuna
að gæta?“
„Nei, við vorum þara ágætir
kunHÍngjar".
„Hvað töluðuð þið um í gær-
kvöldi?"
„Við röbbuþum um væntanlega
samvinnu. Eg hef nefnilega líka
tapað á Alþjóðabaðmullarfélag-
inu. Eitt af fyrirtækjum Enstons
var Alheims-vefnaðarvörufélagið.
Hlutabréf hans eru í háu gengi —
en hlutabréf okkar standa lágt.
Við vonuðumst til að samvinna
tækist milli okkar“.
„Hvernig tók Enston því?“
„Dauflega. Honum fannst við
ekki nógu sterkir".
„Urðuð þið nokkuð missáttir
þess vegna?“
HEIMILISHITIÐ
17