Heimilisritið - 01.02.1944, Qupperneq 46

á milli þögðum við og vorum í hálf-
gerðu móki. Eg hugsaði oft um
fæðingarbæ minn. Það er kyndugí
hvað maður man af liðnum at-
burðum, þegar hann er staddur
hundruð mílna frá landi og hefur
litla von um að komast til lands
heill á húfi.
,.A nýársdag tyllti máfur sér á
höfuð skipstjóranum, sem ekki var
seinn á sér að grípa hann, snúa
hann úr hálsliðnum og láta blóðið
renna ofan í bolla. Skipstjórinn
ætlaði að dreypa á blóðinu, en
velgdi við því. Ég át hálsinn af
fuglinum með þurri kexköku og
bruddi beinin. Eg drakk ofurlítið
af blóðinu, af því að ég áleit að
það myndi vera nærandi, þó að mér
byði við því.
„Að kvöldi hins 25. dags í björg-
unarbátnum dó annar stýrimaður.
sem kominn var um sextugt.
„Við vorum líka flestir nær
dauða en lífi. Neglurnar voru orðn-
ar svartar og fótleggirnir stokk-
bólgnir. Augu okkar voru þrútin,
lithimnan umhverfis sjáaldrið og
hvítan voru orðin samlit. Hand-
leggirnir á mér voru allir litsteypt-
ir í graftarkýlum.
„Aðfaranótt 19. janúar var stór-
rigning. Þegar birta tók um morg-
uninn, hrópaði Smith, sem var á
verði: „Ég held að það sé land
fram undan ... lítið þið á — —
þarna“.
„Ég horfði þaugað sem hann
benti, og það var ekki um að vill-
ast, land var sjáanlegt.
„Við vorum ekki nema fimm míi-
ur undan landi. En við sáum ekki
sjálfa strandlengjuna fyrr en klukk-
an þrjú síðdegis.
„Þegar við komuin í brimboð-
ana við land, sá ég risastórann,
þeldökkan mann í fjörunni. Hann
var fáklæddur og villimannalegur,
með hníf milli tannanna, sem var
á að gizka þriggja feta langur. Það
runnu á mig tvær grímur.
„En þó að útlit hans væri ekki
aðlaðandi, þá reyndist liann svo
hjálpfús og greiðvikinn, að misk-
unnsami Samverjinn hefur vaxla
staðið honum á sporði. Hann tók
á móti bátnum, dró hann á land
með okkur og náði síðan í nokkra
kunningja sína, til þess að sækja
kókoshnetur og fleira góðgæti.
„Það fyrsta sem ég gerði þegar
ég kom á land, var að falla á kné
og þakka guði. Við gerðum það
allir. í 31 dag höfðum við nærzt á
einni kexköku að morgni og ann-
arri að kvöldi. Nú gat ég fengið
allt, sem ég girntist. Þegar ég var
búinn að biðjast fyrir, réðist ég að
hnetunum. Þær moruðu í lúsum.
En ég skeytti því engu. Ég át
stanzlaust til klukkan níu um
kvöldið, og varð þá svo veikur í
maganum. að ég lá með hljiSðum.
„Við \'orum staddir á eyjunni
Nukunau. austustu Gilberteyj-
unni. sem tilheyrir brezka heims-
44
HEIMILISRITIS