Heimilisritið - 01.02.1944, Page 53

hægt sé að treysta honum. Sá, sem
þú leigðir, elti þig hingað og fór
svo beina Ieið til mín. Honúm
fannst þú hálfgrunsamlegur og
langaði til að 'vita, hvers virði það
væri að gefa upp dvalarstað þinn“.
„Hver var það?“ spurði Bill.
„Nú, svo að þú hefur verið að
þvælast til þeirra margra, ha?“
Bill kinkaði kolli. — Sá grettni
kóm í þessum svifum inn í herberg-
ið í gegnum eldhúsdyrnai^
„Hér er enginn sjáanlegur“, sagði
hann. „enginn nema þessi tvö
skötuhjú þarna, Jim“.
„Segðu Faris og Knowles að
koma!“
Sá grettni gekk út um aðaldyrn-
ar. —
„Já, svo að þið þykist þara vei-a
hérna tvö ein“, sagði Worthingtón
hægt. — „Náunginn, sem gaf mér
upplýsingarnar, fræddi mig samt
á því, að eigandi þessa húskassa
ynni hjá Douglas. Eg geri ráð fvrir
að hann sé að vinna núna. Hverju
svararðu, aulabárður?“
Bill ypti öxlum.
„Eg get komið þessu haganlega
fyrir“, liélt Worthington áfram.
„Eg gæti látið það líta út eins og
morð og sjálfsmorð. Heldurðu að
það tæki sig ekki vel út í dagblöð-
unum?“
Bill hafði enn ekkert við orð
hans að athuga.
„Jæja, en hvað um yður. vin-
kona?“ spurði Worthington og leit
til Bobbie. „Langar yður til þess
að komast í blöðin á þann hátt,
eða viljið þér segja hvar Carol
Adams er niður komin?“
Bobbie greip andann á lofti. „Ég
skil yður ekki".
Aftur opnuðust forstofudyrnar
og sá grettni kom inn í fylgd með
Faris og Knowles. Faris veifaði
hæðnislega til Bill og kallaði: „Nei,
sælinú, kunningi. Hvernig hefurðu
það?“
„Eruð þið með böndin?“ spurði
Worthington.
„Já“, svaraði sá grettni.
„Biridið þið þau“.
Faris og Knowles gengu að Bill
Ludlöw. Sá grettni skálmaði að
Bobbie. Bill stóð hreyfingarlaus.
„Svona, já“, sagði Faris. „Það
borgar sig ekki að vera með neinar
kúnstir. Þá sleppum við allir við
óþarfa fyrirhöfn. — Bektu fram
krumlurnar, kunningi!“
Bill rétti fram hendurnar. Hann ‘
rak þær fram krepptar og leiftur-
snöggt, eins langt og hann náði.
Hann sló Faris í kviðinn, svo að
hann lagðist saman kveinandi, og
áður en Knowles hafði áttað sig,
hafði hann fengið duglega útilátið
hökuhögg. ,
Sjálfur var Bill engu síður undr-
andi en hinir. Hann hafði alls ekki
haft neitt svipað þessu í hyggju.
Þegar liann rétti fram hnefana,
höfðu þeir tekið af honum yfirráð-
in. Það var allt og sumt.
HEIMILISRITIÐ
51