Heimilisritið - 01.02.1944, Qupperneq 54

Yfir öxlina á Knowles sá hann
Bobbie í harðvítugri viðureign við
þann grettna. Hún beit hann, klór-
aði og kleip. Bill hrópaði uppörfun-
arorð til hennar. Hann veitti Know
les vænt högg á nefið, hörfaði aftur
á bak fyrir óvæntri árás frá Faris,
rakst á stól og missti jafnvægið.
Hann reis fljótt upp aftur, en vissi
þá ekki fyrr til en liann fekk þungt
högg á hnakkann með byssuskepti
Worthingtons. Hann fann til níst-
andi sársauka og þúsundir stjarna
dönsuðu fyrir augum hans. Hann
mundi ekki einu sinni eftir, þegar
hann féll.
BILL LUDLOW var rennandi
votur, þegar hann raknaði úr rot-
inu. Vatnið hafði ekki verið sparað,
sem hellt hafði verið yfir hann, til
þess að hann kæmist aftur til með-
vitundar. Hann hafði svo sáran
verk í hnakkanum, að honum
fannst höfuðið vera að klofna. —
Hann sat á stól og revndi að rísa
á fætur, en gat það ekki. Fótlegg-
ir hans voru reyrðir við stólfæt-
arna og handleggirnir rammlega
bundnir við stólarmana.
„Hann er að ranka við sér, Jim“,
sagði sá grettni.
Bill leit upp. Hann horfði högg-
dofa í kringum sig. Bobbie lá graf-
kyrr á dívaninum. Faris og Know-
les stóðu hjá arininum. Knowles
var illa útleikinn. Skvrtau hans
var blóðug að framan, nefið var
þrútið og það blæddi enn úr því.
Sá grettni fór til hliðar, en Jim
Worthington gekk að Bill og stað-
næmdist rétt fyrir framan hann.
„Þú ert fjandi heppinn, að þú
skulir enn draga andann'", sagði
Worthington hörkulega og rudda-
lega. „Hver veit nema heppnin
verði þér hliðholl áfram. Það er
ekki gott að segja. Ég vil fá að
vita, hvar Carol Adams er“.
Bill kíemmdi saman varirnar og
hristi höfuðið.
Worthington gekk skref fram og
sló Bill utan undir af heljarafli.
Bill þurfti ekki mikið þessa stund-
ina, enda hringsnerist allt fyrir
augunum á honum. Hann hresst-
ist þó fljótlega aftur við það að
fá fulla vatnskönnu vfir höfuðið á
sér.
„Hlustaðu nú á“, sagði Worth-
ington grimmdarlega og laut' að
honum. „Þetta er ekki nema smjör-
þefurinn af því, sem á eftir fer, ef
þú heldur svona áfram. Ég skal
skera þig allan í sneiðar. sem ekki
verða þykkri en brauðsneiðar, ef
með þarf, en þú verður að losa um
málbeinið. Hvar er Carol Adams?“
Bill beit á vör. Hann fekk högg
á annan vangann og svo annað á
hinn. Andartak sortnaði honum fyr
ir augum, en sá grettni hristi hann
duglega þar til Iiann hafði komið
til sjálfs sín aftur og Worthington
hélt áfram að tala við hann.
52
HíftMILISRITlÐ