Heimilisritið - 01.02.1944, Síða 60

MIKILS VIRTUR MAÐllR
Gamansaga eftir KRÍSTEN GUNDELACH
Fyrir nokkrum árum dvaldi ég
um vikutíma í litlum og afskckkt-
um dal í Noregi, scm Grautardal-
urinn nefnist. Hann er þakinn
skógi og að honum liggja mikil
fjöll. Aðeins í botni (Jalsins, með-
fram ánni, voru nokkrir strjálir og
kumbaldarlegir sveitabæir. Fólkið,
sem þarna bjó, stundaði eingöngu
landbúnað, nema presturinn —
hann lifði á því að göfga menn-
ina, og kirkjugarðsvörðurinn, sem
lifði af því að grafa þá.
í þennan dal kom Olsen, sem
lifði á peningunum sínum.
Hver var Olsen?
„01sen“ var mest notaða orðið í
mállýsku dalsbúanna — það var
á allra vörum og borið fram með
dýpsta virðingarhreim og lotning-
arsvip: „Ég hef heyrt að Olsen hafi
sagt“ — „að Olsen hafi gert“ —
..Olsen kvu álíta að —“. Þessar
setningar voru algengar.
En það var fyrst sunnudaginn
— nokkrum dögum eftir komu
mína, að ég spurði gestgjafa minn,
hver Olsen væri. Gestgjafinn var
bóndi, sem jafnframt búskapnum
58
hafði á hendi greiðasölu. Við urð-
um samferða til kirkju, án þess að
eiga orðaskipti svo tcljandi sé —
og það var fyrst þegar við vorum
komnir á áfangastaðinn og ég ætl-
aði inn í kirkjuna, að gestgjafi
minn stöðvaði mig með þessum
orðum:
„Við þurfum víst að bíða. —
Olsen er ekki kominn ennþá“.
„01sen?“
„Já, við erum ekki vön því
hérna að fara inn í kirkjuna á und-
an Olsen — okkur finnst eins og
að það sé ekki tilhlýðilegt — við
erum vön að bíða fyrir utan, þar
til hann er kominn“.
Ég leit í kring um mig og sá,
að söfnuðurinn stóð í smáhópum
fvrir utan kirkjuna. Við gengum
að einum hópnum. Þeir sem í hon-
um voru kölluðust, af veikum
mætti, stórbændur sveitarinnar.
Þá var það. að ég bar fram
spurninguna:
„Hver er Olsen eiginlega? —
Hann virðis't vera maður i miklu
áliti".
Það kom hátíðasvipur á alla
HEIMILISRITIÐ