Heimilisritið - 01.02.1944, Qupperneq 62

inn stórkarl — en það er nú samt
langt síðan ég þurfti að ganga með
gat- aftan á buxunum eða á oln-
bogunum. Ég lifi nú áhyggjulausu
lífi á jarðarskikanum mínum og á
níu kýr. Ég ber það ekki með mér
að ég hafi verið fátækur eins og
förumunkur, þegar ég kom hingað
í sveitina. — Ég átti þá ekkert
nema börn og skuldir — það var
ekkert útlit fyrir að ég eignaðist
nokkuð. — Sama er að segja um
okkur alla, sem hér erum. — Við
vorum skógarhöggsmenn eða vika-
piltar lijá Olsen — það er honum,
sem við getum þakkað allt okkar
— svo að segja!“
„Er liann þá auðugur mannvin-
ur, sem kann að nota fjármuni
sína á réttan hátt — góður og vel-
viljaður gagnvart þjónum sínum
— gjafmildur og hjálpsamur?"
„Ekki beinlínis það — en lítið
þér á nefið á mér“, sagði bóndinn
og benti á söðulnef sitt.
„Já, það lítur út fyrir að þér
hafið fengið ósvikið högg á það —
nefbeinið virðist vera brotið!“
„Já, það er verk Olsens — hon-
um er laus höndin — já, mjög laus
— það þarf ekki mikið til þess að
hann slái. — Hann er óskaplega
uppstökkur og skapbráður — og
þegar hann slær, þá veitir hann
þung högg — það eru hættulegir
hnefarnir á honum — og oftast
bitnar það á nefinu — já. þá spill-
60
ist andlitslögunin og Olsen er stefnt
fyrir rétt og hann verður að grciða
skaðabætur. — Þegar ég átti í hlut
var taxtinn- fyrir að söðla nefið
þúsund dalir — en nú hefur það
hækkað eins og allt annað. — Það
dugði þó til þess að maður gæti
keypt sér hæfilega landskák af
honum Olsen og síðan höggvið
burtu skóginn 'og ræktað dálítinn
blett. — Og þegar drottinn lagði til
blessun sína, þá — — —. Þessa
sögu geta flestir af okkur sagt —
já, við bændurnir. meina ég. Skaða
bæturnar voru miklar. af því að
þær vofti fyrir áverka, sem við
bárum menjar eftir. — Og nú bú-
um við óhultir á eignarjörðum okk-
ar. svo er nú guði fyrir að þakka,
og höfum nóg að bíta og brenna
og dálítið meira. — En margur fá-
látur vesalingurinn hefur orðið fyr-
ir kinnhestum og öðru slíku án þess
að hagnast nokkuð af — því að
áverkinn varð að sjást á mannin-
um til þess að hægt væri að krefj-
ast skaðabóta!“
Ég leit framan í þá, sem í hópn-
um voru og sá, að á flestum þeirra
var afskræmt nef — það voru að-
eins tveir. sem náttúran virtist hafa
mátt ráða neflöguninni á. En ann-
ar þeirra — hann hét PéturáTann-
bergi — bretti þegar í stað upp
efri vör sína, sem svar við spyrj-
andi augnaráði mínu, og þá gaf að
iíta tanngarð, sem úr höfðu verið
slegnar fjórar framtennur. — En
HEIMILISRITIÐ